Kraanvogeltjes

Vanmorgen het Peace Memorial Park, de atomic dome en het memorial museum bezocht. Indrukwekkend. Gruwelijk. Ik vind het moeilijk te beschrijven. Helaas hadden we eigenlijk te weinig tijd genomen voor het museum waar aan de hand van foto's, film, overblijfselen, persoonlijke verhalen van overlevenden, de geschiedenis et cetera een beeld geschetst wordt van wat er voor en na 6 augustus 1945 heeft plaatsgevonden. Groot deel van het verhaal was me wel bekend door de geschiedenislessen vroeger, maar het museum maakt het bijna tastbaar.
Buiten bij de kubussen vol met origami kraanvogeltjes kreeg ik het een beetje te kwaad toen een groep schoolkinderen om beurten en samen een soort voordracht hielden. Ik versta geen Japans, maar dat is in zo'n geval ook niet nodig. De traditie van het vouwen van kraanvogeltjes is begonnen door een meisje dat 10 jaar na de bom op 12 jarige leeftijd overleed aan leukemie. Ze was zo optimistisch dat ze begon met vouwen in de hoop dat ze na 1000 vogeltjes wellicht genezen zou zijn. Na de 1000 vogeltjes ging ze verder maar is niet verder gekomen dan nog eens 500. Schoolkinderen brengen nog dagelijks papieren kraanvogels, aan linten en in collages. Deze worden in de kubussen tentoongesteld. Het geeft de hoop weer dat er nooit meer een atoombom zal ontploffen.
In het museum was er een verzameling brieven van burgemeesters van Hiroshima. Zij schreven en blijven schrijven aan wereldleiders om te vragen te stoppen met atoomproeven, het afschaffen van kernwapens op de hele wereld. Heel erg veel brieven hingen er. De laatste was van oktober, aan Obama. Er schijnt weer een proef gepland te zijn...

De weg naar het Memorial park toe was erg luchtig en vrolijk. André en ik zaten tegenover een moeder en dochter. De dochter van 16 zwaaide naar ons en toen het contact gelegd was wilden ze weten waar we vandaan kwamen en wat we in Japan deden. Moeder en dochter gingen winkelen. Moeder pestte dochter een beetje met haar behoefte aan steeds nieuwe kleren en te korte rokjes. Het was leuk geplaag en de dochter was giechelend blij toen we zeiden dat je als 16 jarige uiteraard hippe nieuwe kleding nodig had en dat haar rokje echt niet te kort was. Het gesprek kwam op het feit dat de Backstreet Boys in Japan waren. Dochter was vorige week naar het concert geweest en helemaal wild van Nick. Nu ben ik niet zo thuis in boybands, en die BSB zijn volgens mij al hartstikke bejaard, maar ik kon me het plezier van het meisje helemaal voorstellen. KAWAII!!!! André plaagde haar dus maar, om ook moeders een plezier te doen, met de opmerking dat het natuurlijk niet allebei kan: en naar het concert en nieuwe kleren.

Na de ochtend met twee keer een shinkansen naar Kumamoto. Ik was zo moe dat ik besloten heb vanmiddag in de hotelkamer te blijven. Beetje spijt dat ik niet de hotelonsen in ben gegaan. Een onsen is een traditioneel bad dat je onder andere in familiehotels kunt vinden. In het klooster was er een en ook al eerder. Het bestaat uit een groot warm bad waar je met meerdere mensen in zit te weken. Voordat je erin gaat was je jezelf uiteraard zorgvuldig. Mja, André is met de rest van de groep het kasteel gaan bezoeken en ik weet niet precies wanneer hij terug zal zijn.
Ben de kamer wel even af geweest om buiten te roken. Daar ook weer contact met een Japanner. Ik begroete hem vriendelijk met konitsjiewa (goedendag) waarop hij zei dat ik zo goed Japans spreek. Nu ja, veel verder dan dat gaat het niet, maar gelukkig sprak de man goed Engels dus konden we een praatje maken.

Nu nog maar een tukje doen? Nog geen spoor van André...maar hij zal zich wel vermaken. Ik hier ook. Gelukkig had ik nog een stroopwafel tegen het geknor in mijn maag en kon ik een lekker kopje thee zetten op de kamer.