Aso vulkaan...erg asociaal

Gisteren goed bijgekomen van het middagje hotelkamer, 's avonds gedineerd bij Mos Burger. Dat is de Japanse MacDonalds, maar dan beter en goedkoper.

Vanmorgen gingen we met groepsexcursie naar de Aso vulkaan. Harry had er al wel voor gewaarschuwd, de kans bestond dat we niet naar de kraterrand mochten wegens het weer of giftige dampen die de verkeerde kant op waaien. En inderdaad, de toegang was restricted. Wat doe je dan als je er twee uur voor in de bus hebt gezeten? Dan loop je naar het vulkaan museum via de route voor ervaren wandelaars. Dit zou een uurtje in beslag nemen. Aso zou André niet zijn als hij ons niet direct de verkeerde kant mee op nam. We werden afgeleid door een groepje koeien en gingen rechtsaf een hek door. Het leek logisch. De koeien lieten zich niet aaien en liepen demonstratief de andere kant op, dit had ons moeten waarschuwen. Maar nee, de paden op en de lanen in. Nog twee keer een afslag genomen die de goede kant op leek te gaan maar die eindigde in...het einde van het asfalt. Hoewel we allemaal het idee hadden dat het toch wel vreemd liep dit pad liepen we vrolijk verder onder André's montere aansporingen dat de volgende bocht toch echt om de berg heen richting het museum zou gaan. Ik stelde halverwege dat hij het vast reuze naar zijn zin had! En inderdaad, een stralende lach -met een enigszins vals ondertoontje- barstte uit hem los.
Anderhalf uur later stuiten we op een hek. Als het aan André had gelegen was ie gewoon doorgelopen liet hij niet na meermaals te benadrukken, maar we besloten toch maar om te keren. Hele scenario's over het eindigen in de vallei waar de Aso milkfarm lag (best een leuk alternatief voor de vulkaan...maar een takkeneind weg van waar we op de bus terug moesten) en het morgenochtend vroeg vlak voor vertrek pas terug komen bij het hotel passeerden de revue. Silvia had nog een broodje, dropjes en een flesje water. En gelukkig ook druivensuiker. Remco had nog een croissantje. Jean Paul, André en ik hadden nog sigaretten. We zouden het wel overleven. Maar toch...
Het hele stuk weer teruggelopen maar nu voornamelijk heuvel op. Zucht. Gelukkig kwamen we de koeien weer tegen die zich nu wel lieten aaien. Heel zacht en pluizig type koe was het met nummers op hun flanken. Remco liep snel door want blijkt een koefobie te hebben.
Na vocht en proviand te hebben aangevuld toch nog op tijd met de bus mee.

Terug in het hotel ben ik de onsen ingedoken. Heerlijk! Heeft vaag iets weg van een hammam, maar dan zonder het stoom. Ik was er alleen dus voelde me niet opgelaten. Heb uitgebreid de tijd genomen om mijn benen te scheren en me te wassen alvorens ik in het bad stapte. 42 graden is dat bad. Lekker weken. Weer opgeknapt terug naar de hotelkamer, aangekleed (ik ben in de hotelkimono naar de onsen vertrokken, ik liep niet naakt door het hotel) en met de groep op weg gegaan naar het diner downtown. André wilde nu echt wel een knuffelkoe eten maar nam genoegen met een certified Agnus beef. Ik ook. Was erg lekker. Wel veel, 4 ons de man.

Morgen enigszins uitslapen en tegen half tien richting Nagasaki. Ik hoop dat ik morgen een beetje kan lopen na de uitputtingsslag van vandaag.

22-10:
Hmmm. Terwijl ik dit zit te typen vraagt André me of ik wel heb geschreven dat ik "rücksichtslos suiker in hertjes hun bek douw". Komt omdat hij hier in de hotelkamer een koffie met whisky staat te maken en wilde weten of ik daar nog suiker in wil. Natuurlijk niet, ik heb er al een chocoladetaartje bij ;-)
Dat van die hertjes kwam door het laatste hertenpark waar we doorheen liepen. Die herten blijken zo gek op papier te zijn dat ze het uit je handen sleuren en opvreten als je niet alert bent. We hadden ergens koffie gedronken en daar zat zo'n suikerstaafje bij. Leek me lekkerder voor zo'n hert dan alleen een plattegrond.