Hotel de floatel

Op de laatste avond Bangkok patthai gegeten bij een straatstalletje, vooraf én toe (A had nog een gaatje) loempia's. Daarna op zoek naar ontbijt. Noedels leek ons koud niet lekker en gelukkig vonden we een stalletje dat ook gebakken rijst aanbood. Bij gebrek aan een koelkast flied ice with egg, en gelukkig ook een hoop groentjes, in take away bakjes meegenomen.
Om 7 uur vertrokken richting de grootste (en oudste?) stupa, daar een rondje omheen gelopen, verder naar de floating market alwaar we in een longtail boat in een noodvaart door wat kanalen scheurden. Ik zag hier niet echt de toegevoegde waarde van in. Bij de floating market vooral veel glimmerdieglimglim maar wij zochten eigenlijk mondvoorraad om mee naar de volgende bestemming te nemen. Dat is het jungle floatel diep in de jungle dus, naast een dorpje zonder winkels. Er wordt van deze schaarste gebruik gemaakt om de prijzen voor een maaltijd en drankjes te verviervoudigen en daar worden wij wat narrig van.
Op de markt wel een uitstekende vroege lunch gegeten vanaf een kano. Ergens werden nog poffertjes aangeboden, even overwogen maar door de onduidelijke vulling toch maar gelaten voor wat ze waren. Wel een trosje banaantjes gescoord en bij de 7-11 wat vage dingen zoals chips en koekjes. Bij deze 7-11 werd A nog door een oude dame ingesmeerd met een goedje dat overal goed voor was maar wij moesten haar toch vriendelijk uitlachen voor de prijs die ze vroeg. Ook toen ze zakte naar een kwart van de prijs waren wij er nog steeds niet van overtuigd dat we dat spul nodig hadden om ons te redden van migraine, muggen, spierpijn, impotentie?, narcoleptie….het zal ons vast niet redden van opdringerige verkopers.
Volgende stop was de brug over de Kwai. Eerst het museum in, indrukwekkend. Nederlandse soldatenplaatjes, brieven… daarna de begraafplaats bezocht. Tijd om wat over de lokale gids te vertellen. Vriendelijke en behulpzame man maar nog niet erg gewend aan de Nederlandse volksaard van: 'Ja doei, wij zoeken het zelf wel uit!’ Hij neemt ons toch graag aan het handje mee en wil van alles vertellen. Nou zijn wij ook best irritant met onze nogal uitgebreide algemene kennis. Ik weet niet of dat voor de hele groep geldt of vooral voor André en mij, maar ik heb niets nieuws gehoord. Wel gelezen in het museum dat de Japanners een paar jaar eerder met WO2 zijn begonnen. Waarschijnlijk heb ik dat ooit wèl geweten want heb tenslotte eindexamen geschiedenis gedaan.
Het willen informeren is nog tot daar aan toe, maar het lukt Marja de Djoser reisbegeleider slechts met moeite om hem een tijdstip dat we weer bij de bus moeten zijn te ontfutselen. Nee, eerst naar de beste fotoplek! Daar kun je koffie drinken! Gisteravond toen we terug kwamen van ons geïmproviseerde diner voor onze hut stond hij ons op te wachten om te vertellen dat we bij de bar een drankje konden bestellen. Mij ontschoot iets als dat we al zo'n vermoeden hadden dat dat kon...er is hier maar één bar. André wilde even heel snel naar de WC maar we moesten toch eerst naar Marja om de laatste info door te krijgen. Die plicht heb ik maar op me genomen om te voorkomen dat André de rest van de tijd hier in zijn zwembroek moet rondlopen. Je weet niet hoe erg de wraak van de rivier Kwai is tenslotte ;-) en onze koffers zijn een paar kms hier vandaan.

Na het bekijken van de brug over de Kwai en een verdere vruchteloze zoektocht naar een potentieel diner stapten we in een trein over de bewuste brug. Dat was een leuke tocht. Gelukkig liep er nog een dame langs met oa gekookte eieren waardoor we alvast wat hadden tegen de knaaghonger.

(Verzonden vanuit Ayutthaya)