Thailand ---> Laos

De reis van Chiang Mai naar Chiang Kong was bijzonder. Na een paar km in de gammele bus met niet overal meer de oorspronkelijke lampen en ruiten, een prachtig paars met roze en nog wat jaren 80 kitsch interieurverfraaiingen, een tv met videorecorder waar water uit lekte en een benauwd kijkende bejaarde chauffeur...stonden we stil. Er was namelijk voor in de bus enorme rookontwikkeling ontstaan en deze verspreide zich fluks over de hele bus. Diverse evacuatie plannen werden gesmeed, lichte paniek was al eerder ontstaan. De lokale gids, mr JoJo probeerde ons te kalmeren en hielp dmv een fluitje eenieder die dat wilde naar de overkant omdat het daar kennelijk prettiger plassen was.
Na wat onduidelijk heen en weer geloop van de chauffeur, onder andere met een snoer waar een stekker aan zat, konden we kennelijk weer verder. Heel langzaam. Marja, onze Djoser gids, probeerde te regelen dat er nú alvast een nieuwe bus ging rijden waar we dan bij de eerste stop in over zouden stappen. Maar nee, dat was uiteraard helemaal niet nodig. Het ging toch prima zo?
Ja, vooral in bergachtig gebied. Vooruit, het ging iets sneller dan een stoet verzwakte muilezels. Ook fijn was dat de airco maar twee standen had, aan: vrieskou en uit: klamme benauwdheid.

De eerste stop was bij een dorp van de Karen, ook wel bekend als de longnecks. Wij kozen ervoor het aapjes kijken tegen betaling over te slaan. Daarna gingen we naar the White Temple, een hysterisch uit de hand gelopen project van een lokale kunstenaar met allemaal griezelige elementen. De plaatselijke Jeroen Bosch zeg maar. Heel toepasselijk zo in de aanloop naar Halloween.
Tot slot nog een bezoek aan the Golden Triangle en het opiummuseum, daarna de laatste +/- 40 km waar we met onze opgevoerde muilezel zo’n twee uur over gedaan hebben.
In totaal bijna 12 uur reizen voor…. Hoeveel km zou het zijn van Chiang Mai naar Chiang Kong?

In Chiang Kong had ik wel wat langer willen blijven dan maar 1 nacht. Een gemoedelijk plaatsje, een straat breed. Wel met voldoende restaurants waaronder een Thaise Mexicaan waar het bereiden van het eten wat tijd kostte, maar dan heb je ook wat! Ik heb de Mexicaan, zijn Thaise vrouw en hun bloedmooie mix dochter beloofd veel mond op mond reclame te geven. Dat doe ik van harte want we hebben heerlijk gegeten. Alles vers. Maïskolven, garlicbread met grofgehakte knoflook en veel boter, quessedillas, enchiladas, salsa, salade… Volgens de Mexicaan liepen mensen zijn zaak voorbij als ze de prijzen zagen. Tja. Als je gewend bent aan een bakkie rijst met prut voor 50 Bath (1,30 ofzo) dan schrik je misschien van 280 Bath voor het duurste op de kaart. Als je echter weet hoeveel moeite er gedaan wordt om de ingrediënten te bemachtigen en met hoeveel liefde het wordt bereid en geserveerd…dan weet je weer waarom het schandalig was dat we 400 baht moesten betalen voor het vage eten in de jungle. Bamboo Mexican House in Chiang Kong dus. En als je zelfstandig reist neem op z’n minst twee nachten hier voordat je de grens met Laos oversteekt.

Vanmorgen ging de wekker weer om 6 uur zodat we rustig aan konden doen tot aan het vertrek om 7u45. André had zich gisteravond al geschoren gelukkig, misschien had ik het met 7 uur ook wel gered ondanks de groep Chinezen op het ontbijt terras.
We werden met bagage in twee busjes naar de grens gebracht. Thailand uit was snel geregeld. Wel moesten we nogal lang wachten op een bus naar de Laotiaanse kant, Chinezen kaapten uiteraard de bus ervoor maar alles is betrekkelijk. Bij de volgende bus moest André zijn imposante persoonlijkheid in de strijd gooien om te voorkomen dat een stel andere toeristen voorkropen bij het inladen van de bagage, de juf stond al het instappen te reguleren.
Bureaucratische toestanden om Laos in te komen, een visum waar mijn voornaam opeens mijn achternaam is geworden...not my bad hè! Toch maar alvast wat kipkips gewisseld en in twee tuktuks op weg naar de slow boat. Om deze twee dagen vol te kunnen houden kocht André een liter 12 jaar oude Johny Walker. Ik dacht dat toen hij voorstelde een tic voor in de cola te kopen het om een heupflesje moonshine Mekong whiskey zou gaan. Maar ach, het is vakantie. Hoe komen we anders van onze kippen af. Nu maar hopen dat het geen bootleg JW is… smaakte oké zo in de koffie, Marco en Pim kwamen gelijk een ticje 'lenen’.

Inmiddels varen we al enige tijd en het is een enorme verbetering tov de bus van gisteren. Relaxte stoelen, je kunt een beetje rondlopen, een sigaretje roken op het achterdek. De boot is van een gezin. Ik vermoed dat opa de kapitein is. Dan is er nog een jonger stel met een uiterst schattig kindje dat Noi heet en dat door mamma in de draagdoek wordt rondgedragen als ze niet in de keuken bezig is. Dan neemt pa haar over of ze ligt in een wiegje vlakbij ons. (Correctie: de kapitein is de vader, de moeder is zijn vrouw en de leuke pappa figuur is de oom) Borstvoeden en plein public is hier gelukkig ook normaal en de pappa (oom) neemt op een hele lieve manier zijn deel van de verzorging op zich. Ik sta dan wel niet bekend als een grote kindervriend maar dit wezentje komt aardig in de buurt van een kitten.
De lunch is uitstekend, wel lauw. Het uitzicht is ook prachtig en gelukkig is de voorspelde regen uitgesteld. Ik kom weer een beetje tot rust! Schuitje varen, biertje drinken, perfecting the art of fine needlepoint (er was wat te repareren, maar een borduurwerkje had ik ook prettig gevonden), verslagje schrijven…

Aangekomen in Pak Beng. Heel attent dat het guesthouse head&shoulders munt shampoo heeft neergelegd. Ideaal om het zweet mee af te douchen (of te mandieen...duurde even voordat ik begreep dat je de water verhitter eerst aan moet zetten...zie weinig zonder bril...koud water héérlijk nu) en daarna in mijn blootje op bed onder de ventilator om bij te komen.
Vlak voor aankomst hebben we nog een dorpje aan gedaan van een van de drie bevolkingsgroepen in Laos. Veel kinderen die hun touwtjespring kunsten vertoonden. Anders dan wij gewend zijn werd het touw heel hoog gehouden. Als ze maar lol hebben!
Straks wat te eten vinden en wat mij betreft meteen naar bed. Marja heeft een 'twin bedroom’ voor ons weten te regelen, lekker de ruimte ipv onze klamme lijven samen in een twijfelaar zoals in Chiang Mai.
Misschien nog een whiskey cola voor het slapen gaan. Hoewel André dit vloeken in de kerk vindt, toen ik óók nog een schijfje limoen in dit mengsel deed ging hij bijna dôd geloof ik….;-)