SjittySjittyRubberBandLand

Waar was ik gebleven. Aha, Vang vieng. Of Vieng Vang. Of SjittySjittyRubberBandLand. Na toch nog wat kipjes gewisseld te hebben onszelf getrakteerd op goede koffie en een taartje bij café Parisien om het verblijf minder troosteloos af te sluiten.
De rit naar Vientiane was kort en voorspoedig, al moesten we nog wel even stoppen bij een dorp dat bekend stond om zijn visverwerking. Ter plekke liet Cheng, de lokale gids, buffelhuid (met haar) roosteren en later uitdelen in de bus. Was me dat mjammie! Helaas hingen er in deze bus geen afvalzakjes.

In Vientiane moesten we nog wat watjes af enzo, maar de aankomstmiddag hebben we ons gericht op het vinden van een eettent. In een impuls besloten te eten bij de Belg: frietje stoofvlees, het was uit de kunst.
De volgende dag fietsen gehuurd en naar de gouden patat (Pha That Luang) gepeddeld. Op google maps vond ik daar in de buurt het volksrevolutie museum. Dacht ik. Het had lunchpauze van 11u30 tot 13u30 dus maar weer richting hotel gefietst via een shopping mall die ambitieus begonnen was...maar inmiddels nogal triest oogde. Een lunch gehaald van een blokje cheddar en een halfje bruin, belachelijk duur, maar André moest en zou een broodje kaas.
Bij aankomst hotel nog even te maken gekregen met de macht van de lokale parkeerbeheerders. Fiets voor het hotel onder een boom? Nee, dat kan zomaar niet! Goed, zijkant hotel? No way José! We moesten naar de stalling achter het hotel. Kwam er weer een ander mannetje met pet gebaren dat iets niet mocht. Bleek later iets als niet op slot mogen zetten omdat de beste man naar believen voertuigen op andere plekken wilde kunnen zetten. Heb de juf later vanuit de hotelkamer nog naar haar fiets zien zoeken. En wat uitleggen of verontschuldigen over André's niet Aziatische uitbarsting tegen het laatste mannetje. Man, wat ging hij uit zijn plaat. Ik hoop dat parkeerpet er niets van verstaan heeft.
We hebben de fietsen maar buiten het hotelterrein gezet om van het gezeik af te zijn, maar ik wilde toch wel graag weten waar dit nou op sloeg. Bij voorkeur met André al veilig op de hotelkamer. Maar helaas, hij was me gevolgd en zo werd de timide receptioniste ook getuige van een ietwat overdreven woedeuitbarsting. Duidelijk is het nooit geworden al zag ik óók vanuit de hotelkamer dat de receptioniste navraag ging doen bij de parkeerpet.

Na het afkoelingsmoment in het hotel weer op weg naar eerder genoemd museum, lekker wat kms fietsen en de natuurlijke luchtkoeling zijn werk laten doen. Daar aangekomen bleek dat het binnen 5 min zou sluiten én dat het een legermuseum was. Waar André zijn 'I told you so’ kon grinniken. Door naar het nationaal museum dat uiteraard gesloten was...als het überhaupt open was geweest.
Omdat het zo was bevallen maar weer bij het Belgisch biercafe gaan eten en daar kregen we geen spijt van, heerlijke biefstuk met saus naar keuze, frietjes en salade. Om hiervan na te genieten een wandeling over de nachtmarkt gemaakt. Het kost geen drol maar dan heb je ook niets? Shirts een euro, spijkerbroeken 3,50 etc. Nog gepoogd souvenirs te vinden maar besloten dat we die bagger via AliExpress ook wel direct uit China naar NL kunnen laten sturen.Jammer, iets authentieks... waarschijnlijk een speld in een hooiberg.

Vanmorgen (te) vroeg wakker en maar meteen gaan ontbijten. Daarna verder slapen tot twee uurtjes voor check-out om twaalf. Om 14u45 zouden we weer verder reizen en je wilt niet met een vieze zweetlaag op pad, een uitgebreid ochtendprogramma is daarom niet verstandig. Nog even de laatste kips stukslaan voor de lunch. Het plan was weer koffie met taartjes maar bij Jeremy Herzog cq café Annabelle zag het brood er ook wel heerlijk uit dus toch maar broodjes tonijn genomen. In een minimarkt nog sigaretten, biertjes, en een flesje betadine (pethadine, dacht dat drugs hier streng verboden was...) gekocht en eindelijk hadden we nog maar 2000 kip over. Dat is 20 cent. André wist er later toch nog een flesje water voor te scoren.

De vraag was waarom we zo belachelijk vroeg naar het station waren gebracht. Gelukkig hadden we twee uur om dit raadsel op te lossen. Er gaan dagelijks twee treinen over de Frienshipbridge van een klein stationnetje buiten Vientiane naar de grens aan de andere kant van de Mekong, 's morgens en eind van de middag. Om te voorkomen dat je die van 17u30 mist zorgen ze ervoor dat er ruim op tijd gereden gaat worden vanaf het hotel. Het kan tenslotte regenen, er kan een buffel op de weg staan, de buschauffeur kan verdwalen.
Om een uur of vier gaat er iemand achter het douane loket zitten, stempelt 'used’ op je visum en nog zo wat, en vraagt daar 10.000 kip, 2 dollar of 50 baht voor. Aangezien wij de kips gelost hadden, de betaling zou tenslotte alleen gelden bij 'overtime’...en zo laat was het nog niet, betaalden we in baht zodat we ons ietsjes minder ge-’used’ zouden voelen. Leuke bijverdienste van de douanier? Of terecht? Een recuutje kregen we uiteraard niet.
Een leuk ritje over de brug met een mooie zonsondergang over de Mekong en toen waren we weer in Thailand. Eerst nog even door de douane wat best lang duurde per persoon. Maar koste in ieder geval geen geld. Ondertussen werden we in de gaten gehouden door twee geüniformeerde mannen waarvan één een koffertje met rood kruis erop bij zich had. Visuele check op vogelgriep? Of drugsgebruik? Ebola? Door al die temperatuurswisselingen (airco, ventilatoren) is mijn verkoudheid nog niet over of het is een luchtvervuilingshoestje geworden. In de rij durfde ik eigenlijk niet te hoesten...straks pikken ze me eruit. Inmiddels gemerkt dat ik niet de enige in de groep ben met een irritant kriebelhoesje.

Nu lig ik in de trein in mijn eigen knusse hokje. Sinds de laatste keer dat ik in een Thaise trein sliep is er een hoop verbeterd, en toen sliep ik ook al heerlijk. Dit is een nogal nieuwe trein. De bedjes worden vliegensvlug opgemaakt door een conducteur of steward? We hebben daar vrij snel om gevraagd omdat het eten in de restauratie jukkie bah bleek te zijn en onze snacks snel op. Dat is dan wèl een verslechtering. Toenyertijf verkochten vrouwtjes zelfgemaakte maaltijden in de trein, of personeel kwam met iets langs. Nu zijn het magnetron maaltijden die nogal vies bleken te zijn.
Het raam kan niet open wat voorkomt dat kwaadwillenden je koffer uit het raam duwen naar handlanger op het perron. Er mag nergens alcohol gedronken worden of gerookt, waarschijnlijk hebben feestende jongeren dit verpest voor ons. Je hebt een bedlampje met stopcontact….en ik lig heerlijk!

De nacht redelijk doorgekomen, wel last van mijn maag gehad. Misschien teveel pure drop gegeten tegen de kriebelhoest. We werden op tijd gewekt en daarom toch maar een koffie genomen. Was vies, maar ach.
Één station voor Bangkok centraal eruit en in de bus richting Koh Samet. Toch nog een eind, drie uur met een tussenstop voor koffie en wifi bij de Starbucks. Een bumpy ride in grote speedboat naar, wat blijkt tot teleurstelling van een deel van de reizigers, 'TomPizzaVillage’. Niet naar LaLuneBeachResort dat er op de plaatjes althans nogal meer sterrenwaardig uitziet. Marja is er nogal mee aan, maar we hebben nog geen kamer gezien dus wij schieten niet direct in de stress. Het wachten óp een kamer is wel klote, drie uur bij een slechte internetverbinding en de overweging of we wel of niet een duur biertje hier gaan aanschaffen. Mwoah. Er is ook geen zwembad, maar de zee ligt op kruipafstand.
Gelukkig zijn hier twee Siamezen en aan de overkant zag en aaide ik een leuke rooie. We will survive...en zo kan Djoser fijn gaan compenseren.