We zijn weer thuis!

22-10. Vandaag de laatste volle dag op Koh Samet gehad. Een beschermd natuurgebied waar de lokalen helaas bezig zijn om het te veranderen in een feesteiland. Zo liepen we vanavond een baai verder om zonder herrie te eten. Mooi, rustig strand gevonden. Bij eettentje werd acceptabele muziek gedraaid. Er waren leuke katten. De menukaart was nogal uitgebreid maar voorzien van redelijke prijzen.
We hebben nog niet besteld of er wordt -excusez le mot- kutmuziek opgezet. Stampstampstamp uit fabriek gestanste electronische herrie. 'Get the fuck out of here’ (nou graag) 'are you ready?’ (om de speakers in zee te gooien? Natuurlijk!) 'put your fucking hands up in the air’ (I’d rather put my fingers in my ears...) en nog meer kreten uitgestoten door de absoluut breinloze mongolen die dit soort herrie durven te produceren.
Het eten was oké.
Daarna nog een romantische strandwandeling gemaakt, als je de 'muzikale’ diarree wegdenkt ziet het er hier best mooi uit.

Eerder vandaag hebben we een snorkeltocht gedaan. Ook hier weer massaliteit. Bij elk eiland liggen tig boten. Zwermen Chinezen. Er zijn weinig (soorten) vissen te zien, het koraal is grauwbeige en het water troebel. Toch was het wel leuk een beetje rond te varen en onze snorkels weer te gebruiken. En je bent ff van dat eiland af hè ;-)

23-10 Wat was het begin ook weer. We landen op het eiland en werden in TomPizza'resort’ gedropt. Moesten uiteraard nog een paar uur wachten in de snikhitte voordat we kamer kregen, maar zo was er tijd genoeg om te googlen naar waar we dachten dat we zouden zitten (ernaast) of waar de juf dacht dat we zouden zitten (het sjiekere zusje eindje verderop). Mind you, niemand had nog een kamer gezien. De receptie kwam achenebbisj over, maar vooral dat strand met herrie en een overmaat aan belachelijk grote badeendjes, zwanen en witte eenhoorns was een deceptie. Gelukkig zag ik maar één waterscooter die ik daarna niet meer heb gehoord.
Ik besloot een wandeling over het terrein te maken en het viel me best mee. Losse huisjes, bomen, struiken, bloemen, diverse poezen, een stinksloot met muggen en een bouwplaats. Doorgelopen naar de superette naast de pizzahut voor een welverdiend biertje daar de biertjes bij het resort zelf schandelijk duur waren. (Later hebben we toch de fout begaan er te eten omdat het stortregende. Idioot duur en slecht. Las later een review van een Italiaanse over de pizza's. Het was een belediging voor pizza, en vooral idioot om een pizza met ananas en ui Margarita te noemen)

Toen we uiteindelijk in ons hutje mochten waren we allang blij. Tot ik een douche nam: er kwam nauwelijks water uit. Daar hebben ze later, had best sneller gekund, een nieuwe douchekop op gezet en vreemd genoeg werkte dat. Inmiddels had ik de omgeving gegoogled en op 1 km afstand een restaurant gevonden dat redelijk aangeschreven stond bij TripAdvisor. Via googlemaps daarheen gelopen, eerst over brandend asfalt en vervolgens spannend door de jungle en langs iets dat leek op een nederzetting van de FARC. Gelukkig waren het gewoon personeelshutjes.
Het restaurant dat we vonden bleek ook via het strand bereikbaar en had uitstekend eten voor normale prijzen. En! Rust! Geen muziek, geen lelijke strandbeesten, geen scooters! Maar twee baaitjes verder.

De dag erna was er een excursie geregeld: boottochtje naar de kop van het eiland en dan zelf teruglopen naar 'resort’. Lijkt stoer, maar eiland is 7 km lang en 3 km breed dus eitje. Wel moet je rekening houden met de fokking heftige hitte en de van tijd tot tijd losbarstende moessonregens. Het was een leuke wandeling waarbij we al snel de helft van de groep kwijt waren, en ook weer snel terugvonden. Margriet had er stevig de pas ingezet want wilde naar café Antique waar goede koffie zou zijn. Eerst bekeken we echter de aanlegsteiger met aan het eind een gouden plaatselijke schone met sexy slagtanden, en bezochten we de 7-11 voor producten tegen minder woekerprijzen dan de Chinese bitch op ons strandje.
Het koffietentje was leuk, voorzien van goede stoelen, lekkere koffie en fijne huisdieren. En een mooie jongen, vermoedelijk Australisch.
De groep besloot hierna direct terug te lopen naar ons ‘resort’, Margriet, André en ik wilden wat meer bekijken dus deden nog een rondje dorp en werden toen overvallen door een hoosbui. Wij konden echter nog schuilen, de rest van de groep moet ergens verzopen zijn. Met diverse schuilstops, waaronder een supermarkt met wel een zeer uitgebreide medicijnen afdeling (antibiotica, de pil, de morning afterpill, dubieuze antihistaminica waar je vooral lekker op kunt slapen, heftige hormoonzalf en oplossingen die in NL wegens kankerverwekkend niet meer op de markt zijn) door het natuurgebied (wat uiteraard voorzien was van lawaaipapegaai restaurants) langs de kust gelopen naar Tubtim. Eigenlijk per toeval terecht gekomen. We wilden weer schuilen voor de regen en herkenden het niet direct omdat het nu voorzien was van regenschermen. Heerlijk gelunched.
Terug op ons strandje is André nog wat gaan dobberen op zee en ook op een megabadeendje dat Chinezen niet onder controle hadden. Helaas zijn hier geen foto's van, maar de verhalen waren leuk! Ik hield me bezig met project 'hoe krijg ik alle kleding droog’ en het aaien van onze rooie huiskater. We zijn -heel onverstandig- gaan eten bij het resort omdat het wéér regende. 's avonds laat werd het pas echt prachtig noodweer met veel donder en bliksem, heerlijk om dat via de veranda te bewonderen.
Over het geheel genomen was het best aardig op Koh Samet, maar ik zou het niet aanraden voor een langer verblijf. Ik weet niet hoe het inmiddels is op andere Thaise eilanden. Als het overal zo’n ordinaire toestand is geworden is het misschien beter om naar een rustig eiland in Europa te gaan. Cyprus ofzo.

Terug in Bangkok was er gelukkig nog tijd en licht om wat te doen. Wij zijn gaan shoppen en hebben onze taartjes met koffie hobby uitgevoerd. Na de vakantie maar op streng dieet want die hotelspiegels weigerden te liegen helaas. Na de aanschaf van oorbellen met bijpassende hanger hadden we alleen nog budget voor de afscheidsmaaltijd dus met een Japans flesje melk en een icetea in de hotelkamer de terugreis voorbereid qua koffers inpakken. Mijn koffer woog heen 15 kg, terug 23… nu zat er wel was van André bij maar de souvenirs waren niet echt zwaar. Ook André's tas was een paar kg zwaarder. Allemaal vocht?

Met de hele groep (Hans en So Jou waren ook weer aangesloten, die zijn bij familie in Laos gebleven terwijl wij op het eiland waren) gaan eten. Het was lekker, heb fijne cocktails gedronken, we kregen allemaal een kaart met een amulet van Marja en zij van ons de fooi. Het afrekenen was zoals gebruikelijk een drama. Vandaar dat André en ik het niet zo hebben op dergelijke groepsactiviteiten.
Van Djoser kregen we twee drankjes aangeboden wegens de slechte bus in Laos en de verwachting/verwarring over het resort op het eiland. Dit was wel binnen een budget dat de meesten overschreden met de gedachte dat we wel bij zouden leggen. Mja, Djoser moet een factuur krijgen. Een en ander zorgde voor zichtbare paniek bij Marja. Er werden diverse oplossingen gesuggereerd maar de paniek was te groot om daar naar te kunnen luisteren. Ik zou het anders hebben aangepakt en misschien moet Djoser hier via ervaren reisleiders maar eens een werkvoorschrift voor opstellen.
Ook de eetrekening was reden tot paniek. Toen iedereen betaald had lag er te weinig geld. Renate telde het na (op een manier waar André en ik wurggneigingen van kregen) en er ontbrak ongeveer 400 baht. En het duurde en duurde… heen en weer lopen via de kassa. Iemand stelde dat als iedereen 30 baht bij zou leggen dat het dan oké zou zijn, prima praktische oplossing. Bleek dat het eten van Marja ook op de rekening stond, en zij zou gratis eten. Nu ja, nu at ze gratis én kreeg ze 300 baht extra fooi voor de stress.

Wegens de veiligheidsmaatregelen rondom Bhumibol's aanstaande crematie stonden er geen voedselkraampjes op Khoa San Road...hoe kwamen we aan ontbijt? Gelukkig vonden we toch vrij snel een rijst en noodle bakkerette en wilden we met twee bakjes terug naar Boinsiri. Uiteraard begon het toen weer te donderen en te bliksemen en vooral gruwelijk te regenen. Het was al erg laat door het gedoe in het restaurant maar hierdoorheen lopen was gekkenwerk. Tuktuk chauffeurs roken geld en ons angstzweet maar wij hebben toch nog een stuk via afdakjes gelopen voordat eentje bereid was om ons toch voor 80 iov 150 baht het kippeneindje naar Boonsiri mee te nemen.

Na een korte nacht om 7 uur richting vliegveld, daar nog vrij veel tijd doorgebracht en sigaretten en Thaise cognac gekocht. André kreeg in de bus naar het vliegveld ook nog een flesje Thaise whisky, zijn verjaardag op de heenreis was een beetje vergeten. Renate was 3 oktober jarig, Anke de dag van de terugreis en daar was wel aandacht aan besteed. KLM heeft kennelijk ook geen vast verjaardags beleid. Waar André het moest doen met een ballon en een handgeschreven briefje met gefeliciteerd namens de crew erop, werden Anke en Chris verrast met extra aandacht van de purser, champagne en een jeneverhuisje. André wil niet dat ik KLM daarover ga aanschrijven, maar mijn vingers jeuken…
De vlucht was oké. Mijn wens om lekker te zuipen werd afgeremd, maar ach... misschien was dat ook wel niet handig. Alle films bekeken en niet geslapen. We kwamen dus thuis na ruim 24 uur zonder slaap en André dook vrijwel gelijk in bed. Ik ben nog even ontbijt gaan halen en heb de was in de Biotex gezet om alle smerige Thaise en Laotiaanse bacteriën te elimineren. Zag nog een appje van TMI: of ik morgen in OLVG kon werken. Nou vind ik dat een hele leuke werkplek maar het lijkt me niet verstandig daar bazelend van de jetlag achter de balie te kruipen.
André's darmenstelsel is volkomen ontregeld en hij heeft gelukkig na aandringen één immodium ingenomen. Hopelijk hoeft hij nu niet de rest van de dag verkrampt naar de pot te rennen.

25-10 Het was een intensieve en leuke vakantie! De groep was gezellig hoewel wij ons wel weer veel onttrokken hebben van gezamenlijke activiteiten. We zien zo’n groepsreis vooral als een manier om van A naar B te komen zonder zelf veel te hoeven regelen en hebben een meestal gegrond wantrouwen over de door lokale agenten aangeboden excursies. Te duur en met totaal niet interessante onderdelen zoals bezoek aan restaurants van een achternicht of de mandenvlechtfabriek van oom Chang. De kookworkshop die Marja voor ons gevonden had vond ik een hoogtepunt, de fietstochten die we gemaakt hebben geweldig. Ik ben tevreden en kan er weer een paar maanden tegenaan!