Vis, metrolijnen en salade warm vlees

Vroeg opgestaan (André begon daar vannacht al mee na drie uur slaap...het is de jetlag) en enthousiast op weg naar ontbijtkoffiezaakje. Dat pas om zeven uur open ging dus we moesten nog even de omgeving bewonderen. De grote koffies gingen er toen goed in, evenals de broodjes.
Op de daarvoor aangewezen plek gerookt -NIET buiten de lijntjes roken!- en met de groep op weg naar de vismarkt. Half afwezig de uitleg over de metro gevolgd aangezien ik dat soort ingewikkelde zaken liever aan André overlaat.

Vismarkt. Zoals u zult vermoeden verkochten ze daar vis. Veel vis. Mooi om te zien, iets minder om te ruiken, toch leuk. Wel gevaarlijk. Er rijden daar mannetjes rond met karretjes in een bijna letterlijk moordend tempo.
Hierna naar de wijk Ginza waarna we losgelaten werden in het wild. Op weg naar een park waar wat tempels te zien waren, Ueno. Mooie tempels, shogun lantaarns ? het hoogtepunt was het nationaal museum dat uiteraard gesloten was vandaag. Daaromheen gelopen waar we een prachtige begraafplaats aantroffen (owkee, ik geef toe, we waren er ook naar op zoek) waar het heerlijk rustig was. En mooi.
Het is trouwens sowieso rustig in Tokio. Japanners zijn niet de hele tijd aan het ouwehoeren met elkaar. Als je ergens koffie gaat drinken geniet iedereen zwijgend en luistert naar rustgevende klassieke muziekjes. Zelfs in de macDonalds waar we 's middags belanden wegens een plotselinge hongerklap was er klassieke muziek. Metro? Geen muziek maar ook rust. Dit bevalt me allemaal nogal.
De terugreis met de metro begon een beetje lastig. Met hulp van een heel vriendelijke meneer kochten we een verkeerd kaartje. Bleken we niet mee in de beoogde metrolijn te kunnen. Besloten dan maar een ander rondje te reizen, maar toen we erachter kwamen dat we ons dan misschien wel erg ver in de nesten zouden werken bleken we de kaartjes zo te kunnen ruilen voor muntjes. Na iets beter opletten zaten we op het juiste spoor. Wat een en ander gecompliceerd maakt is het feit dat er twee maatschappijen zijn die de metro exploiteren. Wij hadden dus een kaartje van de andere lijn gekocht. Of een treinkaartje, dat kan ook nog.

Terug in hotel even voor Pampus gelegen tot ik wakker werd van mijn eigen gesnurk en op tijd voor de groepsafspraak om naar een lokaal eettentje te gaan. Was weer een vrolijke toestand met gluten en paddenstoelen allergische groepsgenoten, waarom hadden ze niet van alles een plaatje, en mensen die voor de veiligheid maar patat bestelden. André en ik bleken een salade met warm vlees te hebben besteld die erg lekker was. Daarnaast hadden we zeven stokjes met daarop verrassingsartikelen. Niet alle verrassingen waren even smakelijk (zo zat er een stokje met lever tussen dat ik onopvallend in mijn servet kon lozen) en we waren beiden niet zo gecharmeerd van de inktvis waarvan ik eerst dacht dat het varkensanusjes waren.

Hoe dan ook, het was weer een welbestede dag. Morgen gaan we naar Kamakura waar weergeven hoop tempels zijn.
Wij vermaken ons! Ik denk zelfs dat ik me hier thuis voel, al versta ik dan geen mens.