Kruisposten en (haar)kloven.

Maandag 17-10
Wat een ongelofelijk klootzakje troffen wij bij de balie van de binnenlandse luchthaven in Xi'an, ik hoop dat zijn huis afbrandt met behulp van de ingenomen aanstekers. Wij wisten wel dat Chinezen nogal hysterisch zijn met aanstekers in handbagage, dus logischerwijs zaten deze in de ruimbagage. Bij de incheckbalie stond wel iets over battery packs die niet in de ruimbagage mochten, en de potentieel ontploffende Galaxy Note die je direct mocht inleveren.
Direct achter de incheckbalie zat een scanner en tot mijn verbazing ging het alarm af. Bij elke koffer wel trouwens, maar ik moest komen. André's tas met daarin drie aanstekers was al door. Ik haalde de aansteker bovenin eruit. Inleveren! Waarom? In China mag deze vraag niet gesteld worden. In totaal moest mijn rugzak 3, 4 of 5 keer door de scanner want het smerige sadistje bleef aanstekers of andere zeer verdachte voorwerpen (batterijen) in mijn bagage vinden. Ik weet het niet eens precies meer. Omdat deze aansteker regeling onbekend was had ik ook geen idee waar ze zaten, en probeer ze maar eens te vinden in zo'n rugzak. Plus dat de paniek toeneemt omdat je toch wel graag je vlucht haalt. Ondertussen stond de aansteker fetisjist smerig te lachen naar zijn collega. Ik zag dat allemaal niet want moest steeds de rugzak open en dicht maken, toilettas binnenste buiten keren... De laatste aansteker bleek los ergens tussen mijn kleren te zitten. Grote opluchting, einndelijk kregen we de boardingpassen. We wilden weglopen toen het duivelsgebroed wéér leek te gebaren dat ik moest komen. De incheckman liet ons gelukkig gaan. Voor het scannerettertje mogen ze de dood met 1000 messneden, afgeschaft door keizerin XiXi, wat mij betreft weer invoeren.

Een kort vluchtje naar Chongqing en direct door naar de Zoo voor de reuzenpanda's. Waarmee deze het hoge knuffelgehalte de massa in gemanipuleerd hebben werd niet helemaal duidelijk. De meesten lagen volkomen voor Pampus in hun vuilgrijsbruine met zwarte bontjassen. Eentje wilde nog wel een beetje actief bamboe vreten, maar niet te lang want zoooo moe! De rode panda's die we eerder tegenkwamen vond ik veel leuker, actiever en schattiger ook.
Daarna meneer en mevrouw witte tijger. Dát zijn nog eens beesten! Prachtig! Groot! En bereid een catwalk voor ons te doen. Naast dit echtpaar zat een tijger alleen. Dat vond hij vast niet gezellig want hij liep steeds met meneer de Wit mee langs het afscheidingshek. Mevrouw was vooraan gaan liggen om al die gluurders terug te begluren. Weer een vak verder (het waren behoorlijk grote openlucht verblijven) lag een ander tijgerechtpaar gezellig lepeltje lepeltje te tukken.
Via de 'lovely animals' (varkens, konijnen, geiten en stekelvarkens enzo) gingen we op zoek naar de gouden kat. Onderweg kwamen we nog wat gorilla's en chimpansees tegen.
De verblijven van de wat kleinere katachtigen waren niet zo diervriendelijk. Een leopard liep heel zielig te ijsberen voor het rooster van het volgende verblijf, wanhopig op zoek naar contact. The Golden cat lag te slapen in zijn krabpaal, maar leek tevreden. Het mannetje van de twee zilvervossen in het hok daarnaast nam stoere poses aan en keek steeds strak naar de volgende toerist: ik lust jullie rauw! Of met sojasaus.
Nu vergeet ik nog het echtpaar circusbeer. Ook een heel groot verblijf. Zij waren duidelijk gewend te bedelen voor voer want deden kunstjes zoals op achterpoten staan en zwaaien met hun voorpoten. Dit gedrag werd beloond door Chinezen die koekjes en appels naar ze gooiden. Stonden ook nergens niet voeren bordjes, überhaupt bleef het educatieve aspect van deze dierentuin beperkt tot iets als 'treat the animals with respect because they are our friends!'
Ook meneer en mevrouw de Leeuw, gescheiden van tafel en kattenmand middels een hek, hadden misschien een zwaar w-end gehad. Zij lag te dikliggen, hij ging ergens achter liggen met zijn majestueuze kop op zijn voorpootjes zodra we aan kwamen. Het scheen me sowieso toe dat alle dieren schijt hadden aan ons. De witte pauw zat met zijn kont en prachtige lange veren naar ons toe, de stekelvarkens groeven zich in toen André ze wilde kieken. Misschien hadden ze een bad stekel day...

Wat mij betreft hadden we de hele dag wel in de dierentuin mogen blijven maar de Chinese toeristenorganisatie had besloten dat we naar een oud authentiek huis moesten. Nu konden we daar niet heen want het werd gerenoveerd, dus na de lunch gingen we naar een park en daar kregen we een verrassing als alternatief. Een theeceremonie bij een staatsthee producent. Het was best een leuke demonstratie, heel ingewikkeld en voor mij een typische don't try this at home toestand. Yvonne merkte droog op dat heet water en een theezakje toch prima gaat. Maar nee. Thee in een aardewerken minuscuul theepotje. Dat water moet 80°c zijn, te testen met een aardewerken Manneke pis. Dan giet je ook nog heet water over het potje heen. De thee gaat dan over in een porseleinen theepot. Dit herhaal je een paar keer. (De thee is tot wel 8 keer te gebruiken, potje in koelkast bewaren). Voordat je gaat drinken kauw je op een Chinese olijf, een soort gemberachtig vruchtje dat nogal zoet is.
We kregen jasmijn, gingseng en lycheethee te drinken waarbij de jasmijn mijn favoriet was. Niet gek, deze was erg geschikt voor rokers. Aan alle thee soorten werden trouwens wonderbaarlijke genezende eigenschappen toegekend, drink thee, daar leef je langer mee!
Daarna was het de bedoeling dat je wat kocht. Niet verplicht uiteraard, maar... Hoewel ik de jasmijnthee erg lekker vond had ik toch geen 16 euro voor een blikje ter grote van een pakje sigaretten over. Gelukkig waren er wat groepsgenoten die ervoor zorgen dat we geen gezichtsverlies leden door flink in te slaan. Het zijn ook echt wel leuke souvenirs.
Na de thee werden we zonder erg veel overleg gedropt bij een grote toeristenfuik, een soort mall in een oud pand. Nu ja. Na diverse liften voorbij hebben te zien gaan zijn Yvonne en ik naar buiten gelopen, Edo en André waren al eerder de elf verdiepingen naar boven gelopen. André vooral wegens de free wifi bij de Starbucks, zijn Simpsons verslaving moest gevoed en een venti cappuccino gaat er ook altijd wel in.
Gelukkig zat er een supermarkt naast de Chinese vreetschuur waar we wéér gingen eten. Bier, water en snacks ingeslagen. Dit schijnt aan boord nogal duur te zijn.
Tijdens het eten lieten een paar groepsgenoten weer zien hoe geschikt ze voor dit fenomeen zijn door geen centimeter op te willen schuiven terwijl Yvonne en Julie zo ongeveer bij elkaar op schoot moesten eten. Nu is het wel standaard zo dat waar een tafel voor dertien personen besteld is er nooit meer dan 8 of hooguit 10 stoelen staan. Ik dacht dat Chinezen wel konden rekenen gezien het feit dat hier het telraam is uitgevonden, maar misschien is dit vermogen er door de culturele revolutie uit geramd.

Eindelijk mochten we de boot in. Waar we gelijk in genomen werden, de juf kwam er hier pas achter dat we een verplichte fooi van 150 Yuan pp moesten betalen. Tja, wat doe je eraan... De binnenkomst op MV Victoria Jenna was trouwens ook grappig, er stond een soort hoempapa bandje dat heel kort wat toeterde. Het kwam over alsof ze teleurgesteld waren dat wij het maar waren en niet de VIP gasten.
De hutten zijn prima in orde. Zo schoon tov de hotels die we tot nu toe zagen. We hebben een balkonnetje met een kunstgrasveldje. De algemene ruimtes schitteren je letterlijk tegemoet en er zijn allemaal souvenirswinkels, nu met iets minder opdringe verkopers en iets luxere producten.
Ik heb hier eindelijk een wasje kunnen doen. Ik had het ook kunnen laten doen maar de waszak die hier ligt is nog fijner afgewerkt dan mijn duurste kleertjes, en de prijslijst afschrikwekkend. Langs de wanden van de hut hangen onze kleren als een slinger, gezellig voor het bierfeestje dat we vieren met grote lol om de besparing op het bootbier. Het wassen was echt nodig. Mijn sokken leken wel een exclusieve camembert en ook andere items, zoals pyjama, verspreidden een merkwaardig luchtje. De afgelopen dagen had ik dat niet zo in de gaten, waarschijnlijk omdat de omgeving net zo viezig was, maar deze boot is zo fris en fruitig...plus dat mijn verkoudheid over aan het gaan is.

Dinsdag.
Vandaag konden we even de boot af voor een excursie. Een pagode en een boeddhistische tempel waar een speciale damwand voor gemaakt is om het te beschermen tegen de overstromingen van de yangtze. André was vanmorgen al ontsnapt, keurig een uur nadat de kostbare facultatieve excursie vertrokken was. Je mag namelijk niet zomaar van boord als de schuit aangemeerd ligt! Ter compensatie kreeg hij een VIP badge. Ja, dat is ook nog een dingetje: je moet herkenbaar als rijke Cruiser de wal op zodat de meukverkopers je extra kunnen chargen. Toch kwam hij met bier voor spotprijzen terug, een verkoopster splitste hem op het laatste moment nog wat blikjes voor weinig in de maag.
Na het wederom uitstekende dinerbuffet (had ik al gezegd dat het eten hier té lekker is?) togen we toch nog maar naar de klederdracht show. Er werden oude drachten geshowd uit de Ting, Tang en Tong dynastie, tussendoor nog wat kleding die in de on board shops te koop is en tot slot nog klederdrachten van de diverse minderheden in China. Wat ik nogal mistte waren de Mao pakjes, gemiste kans! Was veel grappiger geweest dan de sexy jongens in kamerjas die in een flits hun onderbroek lieten zien.
André was al na vijf minuten zuchtend vertrokken. Vlak voor het eind had ik het wel gehad en ging ik even naast Yvonne staan. We kletsten wat, niet bepaald oorverdovend, maar de man naast haar ging nogal nadrukkelijk zo ongeveer ín haar oor staan klappen. Een subtiel ssst gebaar had ook wel volstaan, beter zelfs...want nu moesten we allebei heel hard lachen. Misschien had deze man last van een afwijking waarbij hij kijkt via zijn oren ofzo. Of hij vond ons echt heel erg onbeleefd en kon dit alleen met non verbale agressie duidelijk maken. We zaten helemaal achterin de zaal, ze konden dit op het toneel echt niet gemerkt hebben.
Wij vragen ons inmiddels af waarom we toch zo'n effect hebben op mensen. De groep is verdeeld in subgroepjes, en wij horen er niet bij. Nou zijn mensen die alleen maar grappen ten koste van anderen kunnen maken en die niet naast mensen willen zitten die een beetje anders zijn ook niet OSM, dus erg is het niet. Yvonne deelt mijn fascinatie voor groepsprocessen en liet er vanavond alvast een voorspelling voor komende week op los. Nog meer splitsingen. Ik kijk uit naar de shows die gaan volgen!

Woensdag.
Vandaag was er de excursie naar de kleinere kloven. Ik had mij erg verheugd op het zien van de hangende doodskisten, Google er maar op, maar meer dan één gat heel hoog boven ons zou een kist bevatten. Nu werden we strak in het gelid naar een overdekt bootje geleid waar er heeeeel veel van in colone door de kloven gingen varen. Het was indrukwekkend hoe hoog de bergen waren. Toen nog een stukje lopen over plastic pontons, stond een vent op een soort trompetterklarinet een deuntje te blazen, en doorlopen tot de kleinste kloof. Terugvaren. De lokale gids in Chinese pyjama bleef er maar op aandringen dat we binnen in het schuitje gingen zitten, maar wij zaten minder benauwd op het achterdekje en het verhaaltje dat ze wilde vertellen kenden we al en was niet te verstaan. Zo misten we wel weer de volgende misdraging van de narcistische kleuter in onze groep. Hij vond het kennelijk weer een mietserse grap om de gids op schoot te trekken. Het arme kind verkleurde van schaamte. Onze reisbegeleidster heeft er haar excuus voor aangeboden. Het was maar goed dat ik het niet heb gezien want ik zou er direct wat van gezegd hebben, smerige hork.
Vanavond hadden we het captains diner, deze keer helaas geen buffet maar bediening aan tafel met veel visgerechten. Nu lust ik dat wel, maar Yvonne en André niet bepaald.
Het geheel begon met een praatje van de kapitein die we nu voor het eerst zagen en een selectie van het andere onzichtbare personeel. De koks, de wasman, de mechaniciens (met gereedschapskist). Heel grappig, jammer dat het zo lang duurde.
Nu varen we op de sluizen af. In drie uur zakken we in vijf fasen 113 meter. Het schijnt heel gevoelig te liggen want tijdens deze operatie mag er niet gerookt worden en mag je je tablet en telefoon niet opladen. Waarom niet zou ik wel willen weten, maar zoals eerder gezegd: de waarom vraag is in China uit den boze...

Donderdag.
Een laatste nacht geslapen op de heerlijke bedden in onze knusse hut. Het is dat het suffe bejaardengehalte op zo'n cruise erg hoog is en de echtpaargrappen gruwelijk belegen, maar anders zou ik intekenen op een reis met een cruiseschip. Daarna moet je er waarschijnlijk afgerold worden wegens het heerlijke eten.
Na een erg vroeg ontbijt bezochten we de drie klovendam. Zeer dichte mist en regen dus de grootsheid van dit project niet kunnen zien. Wel de sluizen waar we gisteravond in ruim drie uur door geloodsd zijn van boven bekeken. Indrukwekkend! Nu nog een oploskoffie en een vage film op HBO totdat we van boord moeten. André en ik hebben besloten niet met de middagexcursie mee te gaan. Weer een of ander park met een tempel ofzo. We laten ons liever natregenen in de buurt van het hotel. Op zoek naar een grote rugzak als handbagage want ik kan zo geen souvenirs meenemen, en die worden door de achterblijvers vast wel op prijs gesteld.