Spanning en sensatie!

Spanning en sensatie! Het begon er al mee dat de lokale agent een foutje had gemaakt met de treinkaartjes, we vertrokken van een ander station dan erop aangegeven. Dit leverde gelukkig maar één overijverige beamte op die tegen Yvonne iets mompelde over een ander kaartje. Omdat zijn collega tegenover hem de rest gewoon doorliet mochten we toch passeren.
Deze treinrit zou ons de gelegenheid moeten bieden om relaxed van het landschap te genieten (somber, grauw en regen), eindelijk dat boek eens uit te lezen en contact te maken met de Chinezen. So far de reclametekst van Koning Aap.
Zes bedden per met tussenschotten afgescheiden veevervoer biedt weinig kans echt te relaxen. Ik ben op mijn plankje in het midden gaan liggen, André heeft het niet eens geprobeerd. Edo boodt nog aan te ruilen, die had een onderbed. Marije had helemaal de hoofdprijs, het bovenste bed waar je jezelf zo'n beetje in moet schuiven en niet meer kunt bewegen. Ik heb uiteindelijk wel een paar keer kort geslapen en tussendoor hangend vanaf mijn plankje koffie en thee aangereikt gekregen, krantje en boek gelezen.
We zaten al om een uur of één in de trein en we hebben de tijd gedood met koffie en thee maken (zitten tanks met heet water in de trein), lezen (mijn boek met meer dan 7000 pagina's nóg niet uit!), raadspellen op A's Ipad, zoeken naar een WC (die vlak bij ons zat het eerste deel van de reis dicht) en roken op de daartoe aangewezen plek.
Contact met de Chinezen bestond uit een vrouw met een kind dat ze met ons wilde laten communiceren, de conductrice die woest duidelijk maakte dat we ons afvalzakje niet aan het haakje van de gordijnen hadden mogen ophangen en het fanatieke heen en weer rijden met voedselkarretjes om de vijf minuten waardoor er van relaxed zitten echt totaal geen sprake meer was. Het leek de Kalverstraat wel.
Onze les geleerd van de vorige keer had Edo zijn wekker gezet. Omdat André iets zei over het tikken ervan haalde Edo de batterijen eruit, wat van ons helemaal niet hoefde want A ging toch niet slapen. Plus dat er een jong gezin met een kind instapte, dat jong vond de treinreis erg leuk en heeft aan een stuk door gekraaid, gilletjes geslaakt en geprutteld.
In tegenstelling tot de vorige keer kwam de conductrice nu wèl ruim op tijd de kaartjes wisselen. Hoe ruim op tijd bleek pas na een hoop stress. Wij liepen naar de vermeende uitgang en werden de andere kant op gestuurd. Bij een andere uitgang (nb: je mag niet uit het om het even welke uitgang nemen maar welke wel is nogal raadselachtig) mochten we er niet uit. De trein was inmiddels al gestopt op een station. Wij weer de andere kant op. Een eind verder was dan wel weer een uitgang, maar...de trein was weer gaan rijden. Een hoop gevloek en getier van hoofdconducteur op conductrice, de laatste ging bijna huilend af. Zaten we met de hele groep in de gang van de softsleeper coupés (die ons door de neus geboord waren) te wachten op een volgend station in de overtuiging dat we ons station gemist hadden. De hork van een hoofdconducteur gaf weinig duidelijke info dus het enige dat we konden doen was gelaten afwachten tot een volgend station. Hier mochten we er met conducteur's gratie dan toch eindelijk wèl uit...en het bleek het het juiste station te zijn

En dit allemaal om 3 uur 's nachts en met ruim 20 min vertraging. Gelukkig stond het vervolgvervoer al klaar. Drie minibusjes waarbij je je partner altijd kwijt raakt omdat er een soort Tetris gespeeld moet worden om iedereen erin kwijt te kunnen. Willemijn wilde graag bij haar Piet blijven en ik kan wel even zonder André, hoewel ik wel hoopte dat hij nog ergens bij geschoven kon worden. Wij hadden begrepen dat het een half uur tot 3 kwartier rijden zou zijn, Helaas bleek het een rit van ruim 2 uur door de bergen in ons busje begeleid door stompzinnige elektronische Chinese popmuziek. Bij aankomst had André zeer hoge nood en aangezien de hotellier nog niet wakker was liep A ergens de bosjes in.
Direct in coma gevallen en pas na 10- en wakker geworden. Het is een houten hotel, Chinese alpenstijl. Wij hebben een leuke kamer met goede bedden, ruime badkamer, een serre en een balkon. Net heerlijk ontbeten met fried rice, A nog een banaanpannenkoek. Hij heeft ook het internet gefixed door een raam open te schuiven waarachter de router hing en deze te resetten. Kennelijk werd deze actie wel gewaardeerd want de ontbijtdames giechelden ons bij alles vrolijk toe.
Zo het dorpje in dat bekend staat om 'wind en regen' bruggen. We kijken uit op zo'n brug en een veld met akkertjes. Idyllisch. Eindelijk geen grote lawaaiige stad, maar het geluid van stromend water en het hakken van hout. Het is maar voor één nacht als we de paar uur van net niet meerekenen, maar morgen moeten we na weer een nóg langere busrit drie kwartier de berg op lopen naar een nog pittoresker dorp dus we zullen wel herstellen van het treintrauma.