Spanning en sensatie!
Door: Helga
Blijf op de hoogte en volg Helga
22 Oktober 2016 | China, Xianyang
Spanning en sensatie! Het begon er al mee dat de lokale agent een foutje had gemaakt met de treinkaartjes, we vertrokken van een ander station dan erop aangegeven. Dit leverde gelukkig maar één overijverige beamte op die tegen Yvonne iets mompelde over een ander kaartje. Omdat zijn collega tegenover hem de rest gewoon doorliet mochten we toch passeren.
Deze treinrit zou ons de gelegenheid moeten bieden om relaxed van het landschap te genieten (somber, grauw en regen), eindelijk dat boek eens uit te lezen en contact te maken met de Chinezen. So far de reclametekst van Koning Aap.
Zes bedden per met tussenschotten afgescheiden veevervoer biedt weinig kans echt te relaxen. Ik ben op mijn plankje in het midden gaan liggen, André heeft het niet eens geprobeerd. Edo boodt nog aan te ruilen, die had een onderbed. Marije had helemaal de hoofdprijs, het bovenste bed waar je jezelf zo'n beetje in moet schuiven en niet meer kunt bewegen. Ik heb uiteindelijk wel een paar keer kort geslapen en tussendoor hangend vanaf mijn plankje koffie en thee aangereikt gekregen, krantje en boek gelezen.
We zaten al om een uur of één in de trein en we hebben de tijd gedood met koffie en thee maken (zitten tanks met heet water in de trein), lezen (mijn boek met meer dan 7000 pagina's nóg niet uit!), raadspellen op A's Ipad, zoeken naar een WC (die vlak bij ons zat het eerste deel van de reis dicht) en roken op de daartoe aangewezen plek.
Contact met de Chinezen bestond uit een vrouw met een kind dat ze met ons wilde laten communiceren, de conductrice die woest duidelijk maakte dat we ons afvalzakje niet aan het haakje van de gordijnen hadden mogen ophangen en het fanatieke heen en weer rijden met voedselkarretjes om de vijf minuten waardoor er van relaxed zitten echt totaal geen sprake meer was. Het leek de Kalverstraat wel.
Onze les geleerd van de vorige keer had Edo zijn wekker gezet. Omdat André iets zei over het tikken ervan haalde Edo de batterijen eruit, wat van ons helemaal niet hoefde want A ging toch niet slapen. Plus dat er een jong gezin met een kind instapte, dat jong vond de treinreis erg leuk en heeft aan een stuk door gekraaid, gilletjes geslaakt en geprutteld.
In tegenstelling tot de vorige keer kwam de conductrice nu wèl ruim op tijd de kaartjes wisselen. Hoe ruim op tijd bleek pas na een hoop stress. Wij liepen naar de vermeende uitgang en werden de andere kant op gestuurd. Bij een andere uitgang (nb: je mag niet uit het om het even welke uitgang nemen maar welke wel is nogal raadselachtig) mochten we er niet uit. De trein was inmiddels al gestopt op een station. Wij weer de andere kant op. Een eind verder was dan wel weer een uitgang, maar...de trein was weer gaan rijden. Een hoop gevloek en getier van hoofdconducteur op conductrice, de laatste ging bijna huilend af. Zaten we met de hele groep in de gang van de softsleeper coupés (die ons door de neus geboord waren) te wachten op een volgend station in de overtuiging dat we ons station gemist hadden. De hork van een hoofdconducteur gaf weinig duidelijke info dus het enige dat we konden doen was gelaten afwachten tot een volgend station. Hier mochten we er met conducteur's gratie dan toch eindelijk wèl uit...en het bleek het het juiste station te zijn
En dit allemaal om 3 uur 's nachts en met ruim 20 min vertraging. Gelukkig stond het vervolgvervoer al klaar. Drie minibusjes waarbij je je partner altijd kwijt raakt omdat er een soort Tetris gespeeld moet worden om iedereen erin kwijt te kunnen. Willemijn wilde graag bij haar Piet blijven en ik kan wel even zonder André, hoewel ik wel hoopte dat hij nog ergens bij geschoven kon worden. Wij hadden begrepen dat het een half uur tot 3 kwartier rijden zou zijn, Helaas bleek het een rit van ruim 2 uur door de bergen in ons busje begeleid door stompzinnige elektronische Chinese popmuziek. Bij aankomst had André zeer hoge nood en aangezien de hotellier nog niet wakker was liep A ergens de bosjes in.
Direct in coma gevallen en pas na 10- en wakker geworden. Het is een houten hotel, Chinese alpenstijl. Wij hebben een leuke kamer met goede bedden, ruime badkamer, een serre en een balkon. Net heerlijk ontbeten met fried rice, A nog een banaanpannenkoek. Hij heeft ook het internet gefixed door een raam open te schuiven waarachter de router hing en deze te resetten. Kennelijk werd deze actie wel gewaardeerd want de ontbijtdames giechelden ons bij alles vrolijk toe.
Zo het dorpje in dat bekend staat om 'wind en regen' bruggen. We kijken uit op zo'n brug en een veld met akkertjes. Idyllisch. Eindelijk geen grote lawaaiige stad, maar het geluid van stromend water en het hakken van hout. Het is maar voor één nacht als we de paar uur van net niet meerekenen, maar morgen moeten we na weer een nóg langere busrit drie kwartier de berg op lopen naar een nog pittoresker dorp dus we zullen wel herstellen van het treintrauma.
Deze treinrit zou ons de gelegenheid moeten bieden om relaxed van het landschap te genieten (somber, grauw en regen), eindelijk dat boek eens uit te lezen en contact te maken met de Chinezen. So far de reclametekst van Koning Aap.
Zes bedden per met tussenschotten afgescheiden veevervoer biedt weinig kans echt te relaxen. Ik ben op mijn plankje in het midden gaan liggen, André heeft het niet eens geprobeerd. Edo boodt nog aan te ruilen, die had een onderbed. Marije had helemaal de hoofdprijs, het bovenste bed waar je jezelf zo'n beetje in moet schuiven en niet meer kunt bewegen. Ik heb uiteindelijk wel een paar keer kort geslapen en tussendoor hangend vanaf mijn plankje koffie en thee aangereikt gekregen, krantje en boek gelezen.
We zaten al om een uur of één in de trein en we hebben de tijd gedood met koffie en thee maken (zitten tanks met heet water in de trein), lezen (mijn boek met meer dan 7000 pagina's nóg niet uit!), raadspellen op A's Ipad, zoeken naar een WC (die vlak bij ons zat het eerste deel van de reis dicht) en roken op de daartoe aangewezen plek.
Contact met de Chinezen bestond uit een vrouw met een kind dat ze met ons wilde laten communiceren, de conductrice die woest duidelijk maakte dat we ons afvalzakje niet aan het haakje van de gordijnen hadden mogen ophangen en het fanatieke heen en weer rijden met voedselkarretjes om de vijf minuten waardoor er van relaxed zitten echt totaal geen sprake meer was. Het leek de Kalverstraat wel.
Onze les geleerd van de vorige keer had Edo zijn wekker gezet. Omdat André iets zei over het tikken ervan haalde Edo de batterijen eruit, wat van ons helemaal niet hoefde want A ging toch niet slapen. Plus dat er een jong gezin met een kind instapte, dat jong vond de treinreis erg leuk en heeft aan een stuk door gekraaid, gilletjes geslaakt en geprutteld.
In tegenstelling tot de vorige keer kwam de conductrice nu wèl ruim op tijd de kaartjes wisselen. Hoe ruim op tijd bleek pas na een hoop stress. Wij liepen naar de vermeende uitgang en werden de andere kant op gestuurd. Bij een andere uitgang (nb: je mag niet uit het om het even welke uitgang nemen maar welke wel is nogal raadselachtig) mochten we er niet uit. De trein was inmiddels al gestopt op een station. Wij weer de andere kant op. Een eind verder was dan wel weer een uitgang, maar...de trein was weer gaan rijden. Een hoop gevloek en getier van hoofdconducteur op conductrice, de laatste ging bijna huilend af. Zaten we met de hele groep in de gang van de softsleeper coupés (die ons door de neus geboord waren) te wachten op een volgend station in de overtuiging dat we ons station gemist hadden. De hork van een hoofdconducteur gaf weinig duidelijke info dus het enige dat we konden doen was gelaten afwachten tot een volgend station. Hier mochten we er met conducteur's gratie dan toch eindelijk wèl uit...en het bleek het het juiste station te zijn
En dit allemaal om 3 uur 's nachts en met ruim 20 min vertraging. Gelukkig stond het vervolgvervoer al klaar. Drie minibusjes waarbij je je partner altijd kwijt raakt omdat er een soort Tetris gespeeld moet worden om iedereen erin kwijt te kunnen. Willemijn wilde graag bij haar Piet blijven en ik kan wel even zonder André, hoewel ik wel hoopte dat hij nog ergens bij geschoven kon worden. Wij hadden begrepen dat het een half uur tot 3 kwartier rijden zou zijn, Helaas bleek het een rit van ruim 2 uur door de bergen in ons busje begeleid door stompzinnige elektronische Chinese popmuziek. Bij aankomst had André zeer hoge nood en aangezien de hotellier nog niet wakker was liep A ergens de bosjes in.
Direct in coma gevallen en pas na 10- en wakker geworden. Het is een houten hotel, Chinese alpenstijl. Wij hebben een leuke kamer met goede bedden, ruime badkamer, een serre en een balkon. Net heerlijk ontbeten met fried rice, A nog een banaanpannenkoek. Hij heeft ook het internet gefixed door een raam open te schuiven waarachter de router hing en deze te resetten. Kennelijk werd deze actie wel gewaardeerd want de ontbijtdames giechelden ons bij alles vrolijk toe.
Zo het dorpje in dat bekend staat om 'wind en regen' bruggen. We kijken uit op zo'n brug en een veld met akkertjes. Idyllisch. Eindelijk geen grote lawaaiige stad, maar het geluid van stromend water en het hakken van hout. Het is maar voor één nacht als we de paar uur van net niet meerekenen, maar morgen moeten we na weer een nóg langere busrit drie kwartier de berg op lopen naar een nog pittoresker dorp dus we zullen wel herstellen van het treintrauma.
-
22 Oktober 2016 - 11:24
Helga Ten Berge:
Het dorp is de moeite waard! -
22 Oktober 2016 - 12:26
Truus:
hebben jullie überhaupt wel een behoorlijke reisleiding??
volgens gemma hoort hij/zij alles in goede banen te leiden en alles te weten....
gelukkig komt e.e.a. toch steeds weer goed en is het spannend.
dag,dag en nog veel plezier.XX -
22 Oktober 2016 - 14:01
Helga Ten Berge:
De reisleidster kan er niets aan doen, zij heeft dit (met de treinen) niet eerder meegemaakt en dit is bepaald niet haar eerste reis in China. Zij is afhankelijk van de lokale agent die er her en der een potje van maakt. Het enige dat je haar zou kunnen verwijten is dat ze geen vloeiend Chinees spreekt wellicht, maar dat kun je ook niet verwachten van iemand die dit doet tegen een niet eens dekkende onkostenvergoeding. Misschien deed Gemma een hele dure reis? -
22 Oktober 2016 - 15:20
Helga Ten Berge:
Vanmiddag door het openluchtmuseum dorpje gelopen. Kruip door sluip door van het vaste pad af. Souvenirs gekocht, volgens André zijn het speeltjes voor Wickie en Zwelgje. Er hangen veertjes onder dus zij zullen er inderdaad wel hun klauwtjes in willen zetten. Voor een kwartje per stuk is dat niet zo'n ramp.
Een voorstelling gezien van allemaal dames in lokale klederdracht die synchroon spinden op kleine spinnewielen. Ergens bier gehaald van hop, rijst en gerst (barley = gerst?). Eindelijk een pittig biertje van wel 7°, het meeste bier hier is waterig zoet en heeft een erg laag percentage.
Na het eten in het hotel dat erg lekker was, met ook een schaal perfect gebakken patatjes, togen we nog even het dorp in omdat A zijn zinnen gezet had op een ijsje. Er leek nog een winkeltje open te zijn maar daar lag een persoon onder een wit laken opgebaard. In megawokken werd eten klaar gemaakt en de meeste aanwezigen hadden een wit laken om hun hoofd. Er werd een vreemd deuntje getoeterd. Dit was dus een uitvaart, wit is hier de kleur van de rouw. Toen we terug liepen over de brug kwamen we nog een groep wit belakende mensen tegen die door de akkers naar het huis van de overledene liepen. Interessant om mee te maken.
We zitten nog even buiten omdat hier het internetbereik redelijk is itst in de hotelkamer, maar ik taai zo af want moet nog wat slaap inhalen. -
22 Oktober 2016 - 20:41
Iris:
Ha Helga, jullie maken heel wat mee! In welke plaats zitten jullie nu? Die treinreizen in China vond ik ook een belevenis. Kregen jullie ook de tip om je schoenen echt onder de onderste bank te parkeren omdat de Chinezen de leuke gewoonte hebben vanaf het bovenste bed naar beneden te rochelen?? -
23 Oktober 2016 - 01:38
Helga Ten Berge:
Hahaha! Het rochelen deden ze in het gangetje met de wasbakjes gelukkig. Wel alsof hun leven ervan af hing trouwens, je denkt steeds dat ze nú toch wel eens klaar zijn met keelschrapen maar nee... Ik vergeet steeds op te zoeken waar we nu zijn. We stopten bij station Rongan en hebben daarna twee uur gereden (60 km p/u, onnodig langzaam, volgens de juf duurde het de vorige keer maar een uur) de bergen in. Het is een toeristisch dorp met beroemde wind en regen bruggen. Deng nog wat? Chengyang! Edo to the rescue!
Na het ontbijt moeten we 3 uur rijden en dan met kleine rugzak 45 min naar boven klunen naar Ping'an waar de Lonji rijstterrassen zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
