Kamakura

Vandaag het tempelcomplex Kamakura bezocht. Het ligt aan de kust, met de trein ongeveer een uur met die trein vanuit Tokyo.
Het is ongeveer vijf bij vijf kilometer groot en wordt aan drie kanten door begroeide hellingen omsloten en komt uit op zee.

Na de gezamenlijke koffie met de totale groep van 18 man plus begeleider hebben we met een groepje van vijf ons plan getrokken. Of liever gezegd, André had een plan en na wat schijndemocratisch geneuzel volgden we de grote leider, vandaag herkenbaar aan een piratenmutsje wegens het vergeten van een petje. De enige andere roker in de groep, Jean Paul, zat al bij ons. Remco uit Kampen dacht dat wij als rokers wel niet zo ontzettend veel en ver zouden kunnen lopen en Silvia sloot spontaan aan. Misschien had ik Remco moeten waarschuwen, ik ken André inmiddels een beetje ;-)...maar Remco is een jonge vent dus als ik het kan hij dan toch zeker ook. Daarbij hoorden wij pas later zijn theorie over relaxed dagje met loopschuwe rokers.

Eerst met een speciaal treintje richting de zee. Allemaal tsunamiwaarschuwingen, mja, als die zou komen leek mij de enige optie elkaars handje vasthouden en hopen dat we levend boven zouden komen drijven. De heuvels waren te ver weg. Daarna naar het beeld van de grote Boeddha gelopen. Dit viel allemaal nogal mee hoewel het hier in Japan niet bepaald koud is in de herfst. Sinds we hier zijn is het nog niet kouder geweest dan 25 graden, vandaag rond de 28 en zo-even zag ik op CNN dat voor morgen toch ook weer 27 verwacht wordt.
Toen was het plan om even te kijken of de Kuzuharaoka Daibutsu hiking course te doen was. Dit was een cunning plan van de grote leider want voordat we het wisten waren we de eerste trap al op en door maar steeds de afstand die we nog moesten afleggen geheim te houden, te bagatelliseren of ons af te leiden door te wijzen op de rondcirkelende roofvogels, een grote spin langs de kant en anderszins was er natuurlijk helemaal geen weg terug meer.
Gelukkig zat er eindelijk een kat op me te wachten bij de Kuzuharaokajinja shrine zodat ik de tempel zelf niet meer hoefde te bekijken. Via kabouter puntmuts (weet niet welk geloof dit nu weer vertegenwoordigde, maar het was een beeld van een figuur met een vooruitstekende puntmuts) en een begraafplaats het moeilijkste deel van de uitputtingsslag: het naar beneden klunen via een smal pad met alleen maar wat boomwortels -als die er al waren- om je aan vast te houden. Nu ja, we hebben het overleefd en konden allemaal trots op onszelf zijn.
Weer terug in het plaatsje nog door de plaatselijke Kalverstraat gestampt om de Tsurugaoka Hchimangu shrine te bezoeken. Mooi hoor, André weer helemaal in zijn nopjes. Zelf was ik gefascineerd door een muur waarvan ik dacht dat deze bestond uit een nieuw soort gebedsrollen. Bleken sakevaten te zijn met linksonder nog wat bier. Een vorm van sponsoring vermoedelijk want er stonden allemaal merknamen op. Voor sommigen is sake misschien heilig of alcohol een vorm van gebed?

In de buurt van de verzamelplek op goed geluk een Japans eethuisje bereikt waar JP en ik heerlijke sashimi en de rest een soort gefrituurde kip hebben gegeten. Goed verzorgd, gelukkig met plaatjes, en mijn taalboekje Japans bood uitkomst om uit te kunnen leggen dat we niet zoveel tijd hadden. Overigens wil ik nog opmerken dat het helemaal niet zo duur is om te eten in Japan. Voor ongeveer acht euro had ik een flinke bol rijst met daarop ruim zalm en tonijnsashimi en een kommetje bouillon. Alles mooi opgemaakt en met bijzonder vriendelijke bediening. De kip van de rest was nog goedkoper, een euro of zeven.

Gelukkig bleek Harry de reisbegeleider om 16u15 gewoon op de afgesproken plek te zijn. 'S morgens had hij André de contactgegevens van Miki, de Japanse die ons op de achtergrond begeleid, gegeven. Hij moest namelijk heen en weer naar Tokyo om wat te regelen voor het uitje van morgen en "voor het geval dat ik een hartaanval krijg ofzo dan krijg jij de groep wel weer terug in Tokyo". Toch wat onheilspellend aangezien hij later vertelde al een paar hartaanvallen gehad te hebben en reeds zes bypasses...

Morgen gaan A en ik er samen op uit. Onder andere naar de kattenbar. Ik had hier ooit over gehoord en was van plan zelf uit te zoeken waar die was, maar dat had Harry vandaag al voor me gedaan. Gelukkig blijkt deze bar echt te bestaan wat me dan misschien een iets minder gek kattenvrouwtje maakt. Het is een soort koffiehuis vol met katten, waar de gestreste Japanner weer helemaal ZEN kan worden door onder het genot van een kopje thee lekker een kat te knuffelen. André wil een slijter vinden om Japanse whisky te testen. Hij had van een collega een merk Japanse whisky opgekregen, daarvan hebben we in de super een klein flesje kunnen kopen, maar het is wel leuk om dit wat beter te onderzoeken.