Lost in Kyoto?

Nu, dat viel reuze mee. Het is hier alleen niet zo relatief makkelijk zoals in Tokio om je weg te vinden in de wirwar van het openbaar vervoer. (Metro, bus en trein en dat allemaal geëxploiteerd door verschillende private bedrijven)(in Tokio ook wel maar minder ingewikkeld)

Gisterochtend zijn we met de groep naar Nara geweest. Dit is een groot hertenkamp met tamme herten. Daarnaast zijn er wat tempels. Onder andere een nogal grote houten Boeddhistische tempel, dit schijnt het grootste houten gebouw ter wereld te zijn. Was wel een mooi gebouw met binnen lekker enge beelden. Ook nog genezing van mijn voet afgedwongen bij een beeld van een oude monnik. Volgens instructie moest je wrijven over lichaamsdeel op beeld en daarna over corresponderende deel bij jezelf. Ik heb dus gewreven over de enorme teen van het beeld, ik hoop dat het zijn teen was, en daarna mijn voet. Vooralsnog heeft het niet geholpen...maar ik heb dan ook niet geofferd...

Na Nara nog naar een shinto tempel met de honderden tori ofwel poortjes geweest. Ik ben na het eerste deel teruggelopen, André is met een deel van de groep helemaal naar de top geweest. Het duurde best lang voordat hij terug was maar ik zat gezellig met Harry, Sylvia, Frank en later Rita te kletsen. De groepsleden kwamen druppelsgewijs van de berg af en vertrokken terug naar het hotel. De stoere mannenbrigade van de groep (Wim, Luuk, en André?) kwamen als laatste beneden.
Zo liepen we wel onze afspraak om zes uur onder het hotel met Jean Paul, Remco, Mirjam en Sylvia mis. Mijn bedoeling was om met hen mee te gaan naar de wijk Gion om nog wat Geiko's te spotten. Zij zouden ook een theeceremonie oid van een uur gaan bekijken, dat hoefde van mij niet per se. Ik dacht dat A moe was en daarom met enige tegenzin later dan gepland mee ging dezelfde kant op. Hij mompelde wel dat er 's avonds niets te zien zou zijn maar ik had een romantisch beeld van over straat flanerende Geiko's. Die zijn en dus niet, niet 's avonds in elk geval. In deze wijk zijn voornamelijk nachtclubs en 'love hotels'. Het is de hoerenbuurt van Kyoto zullen we maar zeggen. En niet echt spannend.
De busrit er heen was dat wel omdat we eerst een bepaalde halte niet konden vinden en daarna bang waren geen idee te hebben waar we uit moesten stappen. Toch viel het mee. Een onverstaanbare buschauffeur, onleesbare tekens...met tussendoor een bandopname in het Engels en ook Engelse tekst in de display. En dan stap je uit en weet je niet waar je bent in de wijk Gion. Gewoon maar gaan lopen in de stille steegjes met rijen lichtreclame voor club 69, first love en andere weinig aan de verbeelding over latende namen. Ergens zag ik nog een etalage met furby dierenpakken, ook over die fetisj heb ik wel eens gehoord ;-)
Op een gegeven moment zag ik het water en we hadden uitgepuzzeld dat we naar de andere kant band rivier wilden omdat daar leuke eettentjes zouden zijn. Via een romantisch straatje met rode lampionnetjes en wilgenbomen gekomen waar we wilden zijn. Veel tentjes die voor veel geld shabu shabu (de geknuffelde en met bier gevoerde koe) aan boden maar wij wilden eigenlijk gewoon een snack. Uiteindelijk iets gevonden met redelijke prijzen en daar avocado-tonijn tartaar (gelukkig niet gepureerd maar mooie blokjes met ook andere groenten erdoorheen) voor en resp. sirloin steak en beef filet met drie soorten saus gegeten. Het was goed en voldoende.
Een behoorlijk eind gelopen om een metrohalte te vinden die ons rechtstreeks naar Kyoto centraal zou brengen. Geen sinecure. Onderweg een Starbucks aangedaan voor een bak koffie om deze zoektocht vol te kunnen houden, veel gezien, metro gevonden. Op CS nog een stokbrood gekocht en bij de 7-11 kaas, melk en icetea (erg benieuwd, deze is huismerk en heeft nul calorie...misschien is het een pak koude thee zonder suiker. De varianten die ik kon onderscheiden waren tarwedrank, iets met tarwehalmen dus, groene thee, groene thee met melk en zwarte thee met nul calorieën) Onderweg daarheen kwamen we Willeke en haar man nog tegen die dachten dat we verdwaald waren. Nee, gek genoeg zijn we niet verdwaald...al verbaasde me dat zelf nog het meest.

Vandaag zou het rotweer zijn en ik had besloten een rustdag in te lassen voor mijn pijnlijke pootje. André zou meegaan op de romantische treintocht met aansluitend raften oid maar ik werd wakker van een wazig kijkende A om 8u55 dus hij was niet op tijd. In de hotelkamer koffie gemaakt van ons gister aangeschafte potje oplosespresso, stokbroodjes met eiersalade en kaas aangereikt gekregen door A en lekker rustig aan. Moest tussendoor wel kamermeisje wijs maken dat wij "not well" waren en dat kamer dus niet hoeft te worden schoongemaakt. Of ze het begrepen heeft...ik keek er maar heel erg beroerd bij en praatte met een gebroken stem. Plus dat ik voor tandenpoetsen ook wel erg ziek geroken zal hebben. Ze kwam in ieder geval niet NOG een keer aankloppen.
André staat nu te douchen waardoor de luchtvochtigheid hier in de kamer schrikbarend oploopt. Het raam staat open maar dat helpt nauwelijks. Ik hoop straks ook naar douche te kunnen hinken. Ondanks dat ik beide voeten ingesmeerd heb met een mengsel van Heel Traumeel zalf en Bach Rescue gel verga ik nog van de pijn. Ik hoop dat A gaat snappen dat ik vandaag niet ver ga...vrees dat hij het niet gaat snappen.