we zochten de zon op!

Vandaag weer een rustige start. Ook weer nodig, werd vannacht om vier uur wakker en duurde heel lang voordat ik weer onder zeil was.
De ochtend doorgekomen met een niet echt noodzakelijk wasje (maar ach, waarom sleurde ik anders wasmiddel mee) en het afmaken van de linzensnert. Dat experiment is trouwens geslaagd, misschien is het nog wel lekkerder met linzen zelfs. Mistte wel de worst en het laurierblaadje maar verder vulde en smaakte de soep goed.

Michelle kwam na Roemers ochtend skiklasje gebroken terug. Griep. Heeft zich de middag teruggetrokken in mijn slaapkamer. Hoop dat open raam ervoor heeft gezorgd dat de ziekteverwekkers zijn gaan skiën anders ben ik straks ook de klos. Michiel zag er ook al niet gezond meer uit. Ik had vanmiddag wat duizelingen en.... Moet zaterdag wel ruim duizend km achter het stuur. Hmmmm.

Met Michiel mee naar Roemers skiklasje zodat wij ombeurten de debielenpiste af konden en Roemer in de gaten houden. Michiel zou achteruit gaan skiën om de spanning erin te houden, ik oefende op snelheid maken in combinatie met bochten. Toen ik begon met skiën ging ik meestal recht vooruit naar beneden en skiede me bewust vast in berg sneeuw. Nu kan ik wel bochten maken maar wat meer zekerheid in kleine bochtjes om minder snel en toch bijna recht vooruit beneden te komen kan geen kwaad.
Kijken bij het klasje, praten met de kindjes en er af en toe één omhoog helpen of terugduwen naar het oefenveldje was ook erg leuk. Toch zou ik dit nooit meer dan een dagdeel volhouden. De juf was zo te zien ook best gaar met vijf kindjes die om de haverklap omver vielen en (expres?) bleven liggen, doorgleden naar andere kant van kinder ski schoolterrein...pfff...
Roemer was moe en de les zat dus mocht nog een paar keer met pappa van de grote berg. Leverde twee leuke filmpjes op die ik helaas pas bij thuiskomst kan plaatsen.

Terug naar onze skihut om moeder Truus en Borre op te halen. Plan was om met cabineliften naar hoogste punt in omgeving te gaan om van het uitzicht te genieten. Ergens halverwege met Roemer nog een klein stukje de blauwe piste af terwijl Truus met Borre weer met de lift naar beneden zou gaan.
Michiel en ik sjouwden ons een breuk aan skies etc en Michiel ook nog Borre op de arm. Het was het beter geweest om op gewone schoenen te gaan. Na de tweede lift bleek al dat de derde niet meer naar de top ging en laat dat nou nog maar de enige plek waar nog zon was te zien. Truus raakte wat onzeker over het in en uitstappen van de cabines en had ijskoude handen. Toen we linea recta terug gingen bleek de rest van de skiërs hetzelfde plan te hebben. Bij de eerste lift terug zorgde dat ervoor dat Michiel en Borre in de cabine voor ons zaten. Bij de tweede leek het wel spitsuur in de Japanse metro maar dan zonder beleefde Japanners. Van die gezonde jonge kerels die het niet nodig vinden om een oudere vrouw en een klein kind voor te laten gaan, nee joh! Wie het eerst bij de deur is stort zich direct naar binnen. Borre zette het onderweg ook nog op een brullen...duurde gelukkig maar even. Hoe dan ook, hoe leuk dit idee ook was, Truus krijgen we niet meer mee omhoog.

Truus werd helemaal misselijk van het terugstromen van het bloed naar haar vingers en moest even gaan liggen. Dat gedoe met die cabine liften was haar ook niet in de koude kleren gaan zitten. Nadat Michiel en ik een biertje hadden gedeeld besloot ik warme koffieshock met rum te maken. Dit bleek hét medicijn tegen alles: teleurstelling, kou, schrik etc.

De minst uitgebreide maaltijd van de week, soep met brood, naar binnen gewerkt en daarna weinig meer gedaan. Iedereen lag voor half tien in bed.
Ik ben nu nog wel wakker maar ik voel dat het virus ook de aanval op mij heeft ingezet. Nu ja. Ik ben een taaie en heb genoeg spul om het een dag te onderdrukken als we weer terug moeten. Zucht...