Van je sokken op de markt en private dining.

Gister ochtend hadden we een excursie die inclusief was naar erfgoed eiland Mingun. Om acht uur dus fris gewassen en heel fruitog (not) de deur uit. Via de modder en vijf planken van boot naar boot om de onze te bereiken en hop het eiland op om oa een door aardbevingsscheuren versierde, bedoeld als de grootste stupa ooit, prachtige stapel stenen te bekijken. Er werd streng afgeraden deze te beklimmen maar aangezien iedereen naar boven gingen wij dus ook. Het blijft moeilijk, klimmen in de hitte. Daarna de grootste klok ooit gezien, en nog een stupa. We hadden ook een boeddhistisch verzorgingshuis kunnen bezoeken, we hoorden van groepsgenoten dat dat best leuk was. Toen we terug zouden varen hoorden we dat we nog wel moesten betalen voor de bus heen en terug. De toegang tot het eiland was ook niet gratis, dus het inclusieve was de boot. Foei Djoser! Dat is misleidende informatie!
We hadden eerst plannen om 's middags alsnog het paleis te gaan bezoeken maar wisten dat dit in WO2 platgebombardeerd was en op het terrein schijnt weinig te zien te zijn. Wij besloten het dus rustig aan te doen. Beetje uitrusten in de airco en André moest zich hoognodig scheren. Een ijsje en een milkshake bij Nylon icesalon gehaald omdat dit zo'n aansprekende naam is voor een dergelijk etablissement. Daarna naar de nachtmarkt.
Wij dachten dat we verkeerd zaten want dit zou leuk en gezellig zijn. Maar de andere kenmerken zijnde een markt en tl verlichting klopten wel. Stel je de Albert Cuyp voor bij nacht met alleen maar troep terwijl er verkeer doorheen rijdt. Scooters, busjes etc. Luid toeterend zoals overal hier. Wij hadden dit vrij snel gezien en hielden het ook daarvoor.
Wat nu nog? Dan toch wel lekker eten! We besloten naar Ko's kitchen te gaan. Thais, wel iets verder weg, maar goed aangeschreven. Toen we bijna de hoop hadden opgegeven na weer een lange wandeling vonden we het eindelijk. Tussendoor ben ik trouwens nog een tempelcomplex binnen geweest met meerdere zalen vol met brandende kaarsjes in allerlei vormen. Gezinnen, groepen vrienden: allemaal kaarsjes aansteken. Zo gezellig! Net kerstmis, maar dan leuk.
Het restaurant zat bomvol, goed teken. Toch was er nog plek voor twee hongerige toeristen in een achteraf kamertje. Het zou een private dining room zijn geweest als er niet nog één ander gezelschap zat. Dit was echter heel interessant om te bespieden. Ze waren Aziatisch maar spraken elkaars taal niet. De ene helft bedankte bij elk gerecht (en er kwám me nogal wat op tafel!) uitvoerig de andere. Er waren meisjes bij met kortgerokte uniformen en een ding om hun nek waar 'exhibition pass' op stond. Wij vermoeden dat de beurs die ze bezochten succesvol was en dat ze als dank mee uit eten mochten. De andere partij was een sjieke madam en een wezen waarvan wij echt niet konden zeggen of het een man of een vrouw was. En nog een knulletje in trainingspak. Hoe dan ook, een en ander leidde ook weer niet al te erg af van het eten en dat was heerlijk! André een beefcurry en ik 'gewoon' nasi, maar met liefde bereid en in hartjesvorm opgediend.

Vanmorgen was het zwaar om op te staan. We zijn om 7 uur vertrokken naar Bagan. Gelukkig wel in een betere bus met voldoende ruimte voor volwassen Europeanen. Vanmiddag de grootste stupa's af, boottochtje, met z'n allen op een zandplaat om de stupa's met zonsondergang te kieken. Was bewolkt...geen mooie rpoie dus. Morgen met de fiets door het stupaveld, hopelijk klopt weersvoorspelling over nog meer tegen dan vandaag niet!