Explosive Drugzzz?

De controle op Heathrow viel mee al waren nu opeens mijn schoenen (voeten?) verdacht. Ik moest per voet op een verhoging en mijn kuiten werden betast. Vervolgens werd er een swap van mijn schoenen genomen en nu kon ik zien waarvan ik verdacht werd. Explosieven! Dat stond tenminste op het scherm. Zou de scanner mijn halux valgus knobbel aan hebben gezien voor een opslagruimte voor semtex oid? Want met name mijn rechtervoet was verdacht en daar is de misvorming het ergste. Of het moet zo zijn dat ik met het lopen door Amsterdam tijdens het ADE teveel drugstesten aan mijn zolen heb gekregen. Of kruitresten door al die granaten die her en der gedropt worden...

Ja, nu ik erover nadenk is het van de gekke dat ik me een beetje ongerust maakte over de veiligheid tijdens deze reis terwijl ik toch ook niet in een rustig dorp woon in Nederland. Maar zo extreem beveiligd als het guesthouse waar we nu zijn is mijn woning dan weer niet. We hebben een drietal sleutels om via een poort in de muur in een tuin te komen, vervolgens via een ijzeren hek in het guesthouse zelf en dan nog een sleutel voor onze kamer met traliewerk voor alle ramen. Qua brandveiligheid voel ik me niet zo senang want om eruit te komen heb je óók sleutels nodig.

Vanuit Heathrow vertrokken we met ruim een uur vertraging. Iets met brandstofleidingen of de motor en daarna de towtruckploeg die pauze had. Al die tijd in het vliegtuig wachten zonder zelfs maar een glaasje water. Gelukkig hadden we al wat gegeten op het vliegveld en flessen met gechloreerd Londens leidingwater gevuld. Toen we eindelijk vlogen werden we verwend met een Gordons gin Fever Tree tonic, tijdens het eten (een smakelijke tikka massala) een lekker wijntje en na het toetje kregen we van een steward enigszins tandenknarsend nog een G&T. Dit alles begeleidt door vrij heftige turbulentie, het is een wonder dat we zonder wijn en sausvlekken het vliegtuig uit zijn gekomen.
Koffie na het eten zat er niet meer in, ook bij het ontbijt was dit op de bon. Een stewardess zei dat er nog een ronde zou volgen, de eerder genoemde steward rukte mijn bewaarde bekertje wreed van mijn tafeltje. Al met al denk ik dat British Airways behoorlijk te lijden heeft onder de concurrentie van de prijsvechter vliegers.

Na een nogal doorwaakte nacht veilig geland in Kaapstad. Lang wachten voor de douane, bagage was er snel, stoeien met ATM's om elk maximaal 2000 rand op te kunnen nemen. Sommige apparaten waren al leeggetrokken. Met de groep in de safaritruck. Eens kijken hoe we dat aanpakken want André en ik passen niet heel goed naast elkaar, op de foto's van Djoser zag het er comfortabeler uit.
Besloten de tafelberg te laten voor wat het is. We zijn eerder in Kaapstad geweest en op zondag is het er nogal druk. Stukje gewandeld in de buurt van het guesthouse, bij een supermarkt verse grapefruitsap en pasteitjes gehaald en dat genuttigd op de veranda.
Hoewel André zei dat hij heus niet ging slapen hoor ik nu toch wat gesnurk van de andere kant van ons ruime bed komen. Ik zou ook best een tukkie kunnen doen. Mja. Vroeg eten, vroeg naar bed, vroeg ontbijten en dan pinguïns begluren bij boulders beach. Wellicht dinsdagochtend nog een ritje met de hoponhopoff bus. Of iets echt cultureels. We hoeven het niet te overdrijven tenslotte.