Pounded meat and broken bones!

Woensdag 14-11
Alweer een tijdje van Maun onderweg naar Nata. Al slalommend, Johanes (is echt maar met 1 n in zijn geval) doet zijn best de enorme hoeveelheid potholes die ook nog eens erg diep zijn te ontwijken. Door de eerdere commotie over zitplaatsen zijn de meeste mensen nu bijna té vriendelijk en voorkomend, de meesten willen ruzie vermijden. Op een stel na: “Iedereen mag toch gaan zitten waar die wil!?!” Eh nee, en zeker niet voor de zoveelste keer op de beste plek in de bus. Opmerkelijk genoeg begint persoon in kwestie een tijdje daarna over autistisch gedrag. Hmmm. It takes one to know one ;-)
Ik zit nu fijn alleen omdat Bertine en Anna naast elkaar zitten dus klaag niet. Nu ja, een beetje dan toch, binnen een half uur na wegrijden heb ik zeurende lage rugpijn. Ik denk dat iedereen wel ergens pijn heeft inmiddels, als het niet overal in het lijf is.

Gisteren een relaxte dag gehad, al blijf ik moeite hebben met vroeg opstaan. Lukt me ook niet goed om heel vroeg te gaan slapen en als A dan vrolijk om 5u30 de gordijnen openschuift terwijl we pas om 8 uur op excursie moeten dan…. Hij wilde het beste uit het ontbijt halen probeer ik maar te bedenken. Het diner buffet bij Cresta Maun was erg goed, en het ontbijt deed daar niet voor onder. Verse fruitsalade, gerookte zalm, gebraad uit de oven, heerlijke paddenstoelensoep en de avond erna butternut squash soup. Toetjes, verschillende soorten kaas… En veel. Overal een klein beetje van nemen, je schept snel meer op dan je op kunt. Dus vooruit, beetje grommen naar A, douchen, en het gaat alweer.
We konden rechtstreeks vanaf het hotel op speedmoerasboten stappen en varen naar de plek waar de koros, een uitgeholde boomstam kano inmiddels wegens het milieu van polyester, op ons lagen te wachten. Dat varen met de speedboot was aangenaam en leuk aan elkaar gepraat door een kapitein met zwaar Schots accent. Dat maakt Engels extra sexy vind ik. De boot kon ook langzaam om de nodige bijzondere vogels te kieken, en andere dieren en diertjes. Soms moest hij even snel over de stukken waar het ondiep was, door de lift die zo ontstond vlogen we eroverheen.
Bij de koros kregen wij eerst poolster Doreen. Die moest opeens wat anders doen of vond ons te zwaar. Toen kwam ene Shaleen oid. Een voorbeeld van Afrikaans welvaren (in de woorden van André: met een extra lichaam op haar voor en achtergevel) die ons zou gaan punteren, min of meer vooruit prikken met een lange stok. Vooral op de terugweg ging dit gepaard met veel gezucht en gesteun en pauzes. Toch gleden we merendeels vredig over het water en zagen onderweg veel waterlelies, een geel bloemetje op een kelkje dat onder water lag en waar je een oogontsteking mee kunt genezen door het vocht uit het kelkje in je oog te druppelen, kleine pluizige witte bloempjes die toepasselijk 'snowflake’ genoemd werden en Ieniemienie kikkertjes op rietstengels.
Er werd aangelegd bij een eilandje waar behalve John en ik de groep ging jungle wandelen. Hier zouden dichte schoenen, DEET, parasols, tropenhelmen etc voor nodig te zijn maar dit bleek in de praktijk erg mee te vallen. Na een uurtje waren ze weer terug terwijl ik lekker de krant las in de schaduw en bijna in slaap viel.
Toen moest er gegeten worden, was lekker. Nadat de poolers de restjes op hadden gegeten moesten we snel weer de koros in en terug naar de moerasspeedboot. De rest van de dag een beetje rondgehangen waarvan een bewonderingswaardig deel op de kleine maar toch niet met de airco koel te krijgen hotelkamer. Weer een fijn diner en lekker slapen.

Na het ontbijt vanmorgen op naar het internationale vliegveld van Maun voor onze rondvlucht over de Okavanga delta. Het kostte wat moeite om André te laten passen, maar door het naar voren schuiven van de bijpilotenstoel waar Mieke zat pastte het net. Ik moest wat claustrofobische en andere paniekgevoelens parkeren (De piloot zei iets als: 'Nou, riemen vast. Daar en daar zijn de nooduitgangen, safe flight!) maar heb daarna alleen maar genoten. Of mijn foto's van olifanten beneden gelukt zijn is erg de vraag maar het was een leuke vlucht met prachtige vergezichten!
Na deze trip boodschappen gedaan voor de zoveelste lunch in de truck, en daarna weer in dit martelvoertuig. Gelukkig viel de duur van de rit mee. Nu zijn we nog in Nata waar niets te doen is. Het diner buffet viel ons nogal tegen, we slaan het ontbijt daarom over. Een van de gerechten was in elkaar geslagen vlees (pounded meat?) soort draadjesvlees met stukken bot erin. Dit zijn vast de stoffelijke resten van een andere groep toeristen die met zo'n safaritruck hebben gereisd ;-) Zal de lokale specialiteit zijn. Verder spareribs en kipvleugels. André at vanavond dus vegetarisch want als ie ergens een hekel aan heeft zijn het wel botjes, kluiven en kiesafbrekend voedsel. Ook was het weer nodig om buiten te eten in het donker zodat je niet zag wat je binnen kreeg en werden we uitgerookt door een brandende vuurkorf waar een hele koe boven geroosterd had kunnen worden. De toetjes waren redelijk.
Toen wij allang weer op bed lagen onder de airco kwam er nog iemand melden dat onze rekening niet klopte want ontbijt niet betaald. Dus André zegt dat we ook geen ontbijt nemen. Dus zij weer: dus u betaalt morgen? Nee. We gaan niet ontbijten. We vonden het diner niet lekker. Hoe durven we!

Nog 1 nacht in Botswana. Morgenmiddag nog een boottochtje met bring your own booze, vrijdag uitslapen terwijl de rest nog eens in het holst van de ochtend gaat gamedriven, en dan de grens over naar Zimbabwe voor de Vic falls. Zin in!